ನೆನಪು; ನಿಜ ಭಾರತದ ಅಂತಃಸಾಕ್ಷಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದ ಹಂಪಿಯ ಸದಾಶಿವಯೋಗಿ

ನಾನು ಹಂಪಿಗೆ ಹೋದ ಮೊದಲ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ, ತುಂಗಭದ್ರಾ ದಡದಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಮ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಸದಾಶಿವಯೋಗಿ ಅವರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿಯಿತು. ಎಲ್ಲಿಂದಲೊ ಬಂದ ಅವರು ಹಂಪಿಯ ಗುಡ್ಡಗುಹೆಗಳಲ್ಲಿ ಕೌಪೀನಧಾರಿಯಾಗಿ ಸೊಪ್ಪುಸದೆ ತಿಂದುಕೊಂಡು ಇದ್ದವರು; ಬೀದಿ ಹುಡುಗರೊಂದಿಗೆ ಹೊಳೆಯಲ್ಲಿ ನೀರಾಟವಾಡುತ್ತಿದ್ದವರು; ಇಡೀ ಭಾರತ ತಿರುಗಾಡಿದವರು; ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳ ಮೇಲೆ ಸಮರ ಸಾರಿದವರು. ವಿಚಾರವಾದಿ ಸಮ್ಮೇಳನಕ್ಕೆ ಕೊವೂರ್ ಬಂದಾಗ ಅದರ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆ ವಹಿಸಿದ್ದವರು; ಪವಾಡ ಪುರುಷರ ಮತ್ತು ಜ್ಯೋತಿಷಿಗಳ ಕೈಚಳಕ ಬಯಲು ಮಾಡಿದವರು – ಇತ್ಯಾದಿ ದಂತಕತೆಗಳು ಹಬ್ಬಿದ್ದವು. ಆದರೂ ಆಶ್ರಮ-ಮಠ, ಯೋಗಿಗಳು, ಸಂತರು ಎಂದರೆ ಶಂಕೆಯಿಂದ ದೂರವಿರುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನಂತಹವರು ವೈಚಾರಿಕ ಸೊಕ್ಕಿನಿಂದ ಅವರ ಜತೆ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಅಳುಕಿದ್ದೆವು. ಒಮ್ಮೆ ಗುರುಪೂರ್ಣಿಮೆಯ ದಿನ ಅವರು ನನ್ನನ್ನು ಕರೆದರು. ಅಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗಾಗಲೇ ಸಂತರ ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತ ಶುದ್ಧವಿಚಾರವಾದದಿಂದ ಪಥಗೆಟ್ಟಿದ್ದ ನಾನು ಹಿಂದೇಟುಹಾಕದೆ ಹೋದೆ.

ಅವರ ‘ಶಿವಾನಂದ ಯೋಗಾಶ್ರಮ’ದ ಪ್ರವೇಶ ಬಾಗಿಲಲ್ಲೇ “ಕಾಲಿಗೆ ಬೀಳುವಂತಹ ಹೀನಪದ್ಧತಿಯ ನಮಸ್ಕಾರವನ್ನು ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿದೆ” ಎಂಬ ಬೋರ್ಡಿತ್ತು. ಬಂದವರು ಅವರ ಜತೆ ಸಮಾನವಾಗಿ ಕೂರುವಂತೆ ಸುತ್ತಮುತ್ತ ಕುರ್ಚಿಗಳಿದ್ದವು. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಹೊಸಬರು ಬಂದರೆ ತಾವು ಎದ್ದುನಿಂತು ತಮ್ಮ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲೇ ಕೂರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಮೂರು ಚಿತ್ರಗಳಿದ್ದವು. 1. ಶಿವಾನಂದ ಪರಮಹಂಸರದು. 2. ಜರ್ಮನ್ ವೈದ್ಯನೊಬ್ಬನದು. (ಯೋಗಿಯವರು ಆಯುರ್ವೇದ ವೈದ್ಯರಾಗಿದ್ದರು. ಅವರಲ್ಲಿ ನೂರಾರು ಸೀಸೆಗಳಲ್ಲಿಟ್ಟ ಮದ್ದುಗಳಿದ್ದವು.) 3. ಮಿಲಿಟರಿ ದಿರಿಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಸುಭಾಶ್ ಚಂದ್ರ ಬೋಸರದು. ಯೋಗಿ ವೈದ್ಯ ಸೇನಾನಿಗಳ ಈ ತ್ರಿಕೂಟ ವಿಶಿಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು. ಸುಭಾಷರ ಒಲವಿಗೆ ಕಾರಣ ಕೇಳಿದೆ. ಅವರು ಪೂರ್ವಾಶ್ರಮದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ತಿಪಟೂರಿನಲ್ಲಿ ಕ್ವಿಟ್ ಇಂಡಿಯಾ ಚಳುವಳಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದರಂತೆ. ಸುಭಾಷರ ಸೇನೆ ಸೇರುವ ತವಕವಿತ್ತಂತೆ. ವಯಸ್ಸು ಚಿಕ್ಕದಾದ ಕಾರಣ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲವಂತೆ ಎಂದು ಬದಲು ಸಿಕ್ಕಿತು.

ಗುರುಪೂರ್ಣಿಮೆಯ ದಿನ ಸದಾಶಿವ ಯೋಗಿಯವರ ಗುರುಗಳಾದ ಶಿವಾನಂದ ಪರಮಹಂಸರ ಜಯಂತಿ. ಅದಕ್ಕೆ ಸಮಸ್ತ ಜಾತಿಧರ್ಮಗಳಿಗೆ ಸೇರಿದ ಅವರ ಶಿಷ್ಯರು ಸೇರಿದ್ದರು. ‘ಜಿಜ್ಞಾಸುಗಳ ಜತೆ ಚರ್ಚೆ’ ಇರುತ್ತದೆ. ಸದಾಶಿವಯೋಗಿಗಳು ಬಂದವರ ಜೊತೆಗೆ ಅಂದು ಕನ್ನಡ ಇಂಗ್ಲೀಶು ಹಿಂದಿ ತೆಲುಗು ತಮಿಳು ಹೀಗೆ ನಾನಾ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸುತ್ತ ತಮ್ಮ ಚಿಂತನೆ ಹಂಚಿಕೊಂಡರು. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ ಬಹಿರ್ಮುಖಿಯಾದ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಲಯಬದ್ಧ ಉಸಿರಾಟ ಹಾಗೂ ದೃಷ್ಟಿಯ ಜತೆ ಏಕತ್ರಗೊಳಿಸಿ ನಿಲ್ಲಿಸುವುದೇ ಯೋಗ. ಅದುವೇ ತನ್ನ ತಾನರಿವ, ತನ್ನೊಳಗಿನ ಚೈತನ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿವ ಪರಿ. ಈ ಚೈತನ್ಯ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರಾವ ದೇವರೂ ಇಲ್ಲ. ಯೋಗದ ಉದ್ದೇಶ ಮಾನಸಿಕ ನೆಮ್ಮದಿ. ಇದು ಸರ್ಕಸ್ಸಿನವರಂತೆ ದೇಹವನ್ನು ನುಲಿಸುವ ಕಸರತ್ತಲ್ಲ. ಈ ಯೌಗಿಕ ಅಂಶವು ಮಗುವನ್ನು ಮುದ್ದಿಸುವ ತಾಯಿ, ತನ್ಮಯವಾಗಿ ಬರೆವ ಲೇಖಕರು, ಒಕ್ಕಲುತನ ಮಾಡುವ ರೈತರು, ಯಂತ್ರ ರಿಪೇರಿಸುವ ಮೆಕ್ಯಾನಿಕ್ ಮುಂತಾಗಿ ಎಲ್ಲರಲ್ಲೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಸಾಧಕರು ಅದನ್ನು ಗುರುಮುಖೇನ ಕಲಿಯುತ್ತಾರೆ ಅಷ್ಟೆ.

ಸದಾಶಿವಯೋಗಿಯವರ ಈ ಕುರಿತ ಚಿಂತನೆ ಅವರ ‘ಯೋಚಿಸಿ ನೋಡಿ’, ‘ಶೈವತತ್ವ ಮುಂತಾದ ಕೃತಿಗಳಲ್ಲಿದೆ. ಇಷ್ಟೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಯೋಗ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಿರುವ ಅನೇಕ ಸಂತರ ಸಾಲಿಗೆ ಅವರೂ ಸೇರಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಅವರು ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ದೇವರ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಕಪಟ ಢಾಂಬಿಕತೆ ಪವಾಡ ಜ್ಯೋತಿಷ್ಯ ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿ-ಮುಂತಾದ ವಿಕೃತಿಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದವರು; ತಮ್ಮ ಆಲೋಚನ ಶಕ್ತಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರುವ ಜನರ ಅಸಹಾಯಕತೆಗೆ ಮಿಡಿದವರು. ಇದು ಅವರ ಚಿಂತನೆಗೆ ಸಾಮಾಜಿಕ ಆಕ್ಟಿವಿಸಂ ಹಾಗೂ ಮಾನವೀಯತೆಯ ಆಯಾಮ ಒದಗಿಸಿತು. ಅವರೊಂದು ದಿನ ನನಗೆ ಫೋನು ಮಾಡಿದರು. “ಟೀವಿ ನೋಡ್ತಿದೀರಾ? ಯಾರೊ ಒಬ್ಬ ಜನರನ್ನು ವಶೀಕರಣ ಮಾಡಿ, ಅವರ ಹಿಂದಿನ ಜನ್ಮದ ಕಥೆಯನ್ನು ಹೇಳಿಸ್ತಿದಾನೆ. ನನಗೆ ಅರ್ಧಗಂಟೆ ಅವಕಾಶ ಸಿಕ್ಕರೆ ಸಾಕು. ಅವನ ಸುಳ್ಳನ್ನು ತೋರಿಸ್ತೇನೆ. ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಹೋಗೋಣ ನಡೀರಿ” ಎಂದರು. ಆಹ್ವಾನವಿಲ್ಲದೆ ಟಿವಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳಿಗೆ ನಾವಾಗೇ ಹೋಗುವ ಕಷ್ಟದ ಬಗ್ಗೆ ಮುಗ್ಧರಾಗಿದ್ದ ಅವರಿಗೆ ನಾನು ವಿವರಿಸಿದೆ. ಅವರು ಸುಮ್ಮನಾದರು. ಆದರೆ ಆಧುನಿಕ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನದ ಭಾಗವಾಗಿರುವ ಟಿವಿ ಜನರನ್ನು ಮೌಢ್ಯಯುಗಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವಂತಹ ಮತ್ತು ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯನ್ನು ನೆಲೆಗೊಳಿಸುವಂತಹ ಉಪಕರಣ ಆಗಿರುವ ಕುರಿತು, ಚಳುವಳಿಗಳು ತೋರಬೇಕಾದ ಕಾಳಜಿ ಚಡಪಡಿಕೆಗಳು, ಒಬ್ಬ ಯೋಗಿಯಲ್ಲಿರುವ ಸಂಗತಿ ನನಗೆ ಕಾಡಿತು.

ಕೆಟ್ಟದ್ದು ಅನಿಸಿದ್ದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸುವ ದೃಢತೆ ಹಾಗೂ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಮಾಡುವ ಸಾಹಸಶೀಲತೆ ಯೋಗಿಯವರ ಗುಣವಾಗಿತ್ತು. ಈ ಗುಣದಿಂದ ಜೀವಮಾನದ ತುಂಬ ಅವರು ಹಲವಾರು ಜನರೊಟ್ಟಿಗೆ ಸಂಘರ್ಷ ಮಾಡಿದ್ದರು. ಹುಸಿಸಂತರನ್ನು ಮತ್ತು ಕಪಟ ಆಶ್ರಮಗಳನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದ್ದರು. ಅವರ ಪ್ರಕಾರ ಭಾರತದ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಾಧುಗಳಿಗೆ ಯೋಗದಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯೂ ಇಲ್ಲ, ತಿಳಿವಳಿಕೆಯೂ ಇಲ್ಲ. ಇದನ್ನು ಅವರ
ಆತ್ಮಕಥೆಯಲ್ಲೂ ಕಾಣಬಹುದು. ಅವರಿಗೆ ಸಾವಿಲ್ಲದ ಸಾಸಿವೆ ತರಲುಹೇಳಿ, ಬಾಳಿನ ಗಾಢಸತ್ಯವೊಂದನ್ನು ಹೇಳಿದ ಬುದ್ಧನ ಜೀವಕರುಣೆ ಮತ್ತು ವಿವೇಕದ ಬಗ್ಗೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆ. ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಅವರು ಸೂಫಿಗಳ ಸಂಗದಲ್ಲಿದ್ದವರು. ಸೂಫಿಗಳ ಪ್ರೇಮತತ್ವ, ಜೀವಕಾರುಣ್ಯತೆ, ಹಂಚಿತಿನ್ನುವ ಸ್ವಭಾವಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ಹಿಡಿಸಿತ್ತು. ಅನೇಕ ನಾಥಯೋಗಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ಗೌರವವಿತ್ತು. ತರ್ಕಜ್ಞಾನದ ಮೂಲಕ ಸತ್ಯವನ್ನು ಶೋಧಿಸುವ ಪ್ರಾಚೀನ ಭಾರತದ ಚಾರ್ವಾಕರ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರೀತಿಯಿತ್ತು. ಚಾರ್ವಾಕರನ್ನು ಪುರೋಹಿತಶಾಹಿಯು ವ್ಯವಸ್ಥಿತವಾಗಿ ನಾಶಮಾಡಿದ್ದು ಈ ನಾಡಿನ ದುರಂತ ಎನ್ನುತ್ತಿದ್ದರು. ಜನರನ್ನು ಭಕ್ತ-ಭವಿ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ವಿಭಜಿಸಿದ ಶರಣರ ಬಗ್ಗೆ ಅವರಿಗೆ ಭಿನ್ನಮತವಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭು, ದೇವರ ದಾಸಿಮಯ್ಯ, ಸಿದ್ಧರಾಮ, ಅಕ್ಕಮಹಾದೇವಿ, ಹೇರೂರ ವಿರುಪನಗೌಡ ಮುಂತಾದವರು ಅವರ ಪ್ರಕಾರ ದೊಡ್ಡ ಯೋಗಿಗಳು. ತರ್ಕದ ಮೂಲಕ ಸತ್ಯಶೋಧ ಮಾಡಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಅವರು ಕಲ್ಪಿತ ದೇವರುಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದ್ದು, ‘ಗುಡಿಚರ್ಚು ಮಸಜೀದುಗಳ ಬಿಟ್ಟು ಹೊರಬನ್ನಿ’ ಕರೆಗೊಟ್ಟ ಕುವೆಂಪು ಅವರ ನಿರಂಕುಶಮತಿ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ನೆನಪಿಸುತ್ತದೆ.

ಅವರು ಮೊದಲಿದ್ದ ಶಿವಾನಂದಾಶ್ರಮವು ಹಂಪಿಯ ವಿರೂಪಾಕ್ಷ ಗುಡಿಯ ಎಡಮಗ್ಗುಲಿಗೆ ಹೊಳೆಯ ದಂಡೆಯ ಮೇಲಿರುವ ಪರ್ಯಾಯ ಗಡ್ಡೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಗಡ್ಡೆಯ ಒಂದು ಭಾಗ ದಂಡೆಗೆ ಲಗತ್ತಾಗಿದ್ದು, ಮೂರು ಕಡೆ ಹೊಳೆಗೆ ಮುಖಮಾಡಿತ್ತು. ಹೊಳೆ ತುಂಬಿ ಹರಿಯುವಾಗ ನಾವು ಹೊಳೆಯ ನಡುವೆ ಇದ್ದೇವೇನೊ, ಆಶ್ರಮವೇ ನೀರಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿದೆಯೇನೊ ಎಂಬಂತೆ ಭಾಸವಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನೊಮ್ಮೆ ಬೆಳದಿಂಗಳ ಇರುಳಲ್ಲಿ ಅವರ ಜತೆ ಮಾತುಕತೆ ಮಾಡಿದೆ. ಪ್ರವಾಹವು ಇಡೀ ರಾತ್ರಿ ಭೋರೆಂದು ಲಯಬದ್ಧವಾಗಿ ಸಪ್ಪಳಗೈಯುತ್ತ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಹೊಳೆಗೆ ಅಭಿಮುಖವಾಗಿ ಕುಳಿತು ಯೋಗಿಯವರು ತಮ್ಮ ತಿರುಗಾಟದ ಅನುಭವವನ್ನು ನಡುರಾತ್ರಿಯವರೆಗೆ ಹೇಳಿದರು. ಅರ್ಧಶತಮಾನ ಕಾಲ ಭಾರತವನ್ನು ಕಾಲ್ನಡಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಿರುವ ಅವರ ಅನುಭವ ಕೇಳುವುದೇ ಒಂದು ಅಪರ್ವ ಅನುಭವ. ಅವರು ಸಾವಿರಾರು ಬಗೆಯ ಜನರನ್ನು ಭೇಟಿಯಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಹೃಷಿಕೇಶದಲ್ಲಿ ಖ್ಯಾತ ಗೀತಾ ಪ್ರವಚನಕಾರ ಚಿನ್ಮಯಾನಂದರು ಅವರ ಸಹಪಾಠಿ. ಪುಣೆಯ ಆಶ್ರಮದಲ್ಲಿ ಓಶೋ ಜತೆ ಒಂದು ರಾತ್ರಿ ಕಳೆದಿದ್ದಾರೆ; ಉಜ್ಜಯಿನಿಯಲ್ಲಿ ತನ್ನ ತಲೆಯನ್ನು ದೇವಿಯ ಎದುರು ಕತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡ ಶಾಕ್ತ ಸಾಧಕನನ್ನು ನೋಡಿದ್ದಾರೆ. ಮಾನಸ ಸರೋವರಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಹಿಮಪಾತದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿ, ಚೀನೀ ಸೈನಿಕರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದಿದ್ದಾರೆ. ಧಾರವಾಡದ ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಕಳ್ಳನೆಂಬ ಆರೋಪಕ್ಕೆ ಗುರಿಯಾಗಿ ಹೊಡೆತ ತಿಂದಿದ್ದಾರೆ. ಗುಜರಾತಿನ ಸಿಂಹಕಾಡುಗಳಲ್ಲಿ ಓಡಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಧುವೊಬ್ಬನ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕು ನರಬಲಿ ಆಗುವುದರಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪದರಲ್ಲೇ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಹಸಿವಾದಾಗ ಬೇಡಬಾರದು ಎಂದು ಬಾಳೆಹಣ್ಣು ಸಿಪ್ಪೆ ತಿಂದು ಕಾಲಯಾಪನೆ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ.

ಅವರ ಈ ವಿಶಿಷ್ಟ ಅನುಭವ ಮತ್ತು ಪ್ರಯೋಗಗಳಿಂದ ಕೂಡಿರುವ ಆತ್ಮಚರಿತ್ರೆಯು ರೋಚಕವಾದ ಕಾದಂಬರಿಯಂತೆ, ಅದ್ಭುತ ಪ್ರವಾಸ ಕಥನದಂತೆ, ಹಾಸ್ಯಲೇಖನದಂತೆ ಓದಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಉಜ್ಜಯಿನಿಯಲ್ಲಿ ರಾಮರಸ ಕುಡಿದು ಹೊಳೆಯನ್ನು ದಾಟಲು ಹೋದ ಪ್ರಸಂಗವು, ಅತ್ಯುತ್ತಮ ವಿನೋದ ಬರೆಹಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಬಲ್ಲದು. ಇದರಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಪ್ರಭಾವಿಸಬಲ್ಲ ಅನೇಕ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಘಟನೆಗಳು ಇವೆ. ಪುಸ್ತಕದ ಬೆನ್ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಅವರ ಹೇಳಿಕೆಯೊಂದು ಹೀಗಿದೆ: “ಸತ್ಯವನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಹೋಗಿ ಬಹುವಿಧಗಳಿಂದ ನೊಂದಿರುವವನು. ನಾನು ಕುತರ್ಕಿಯಲ್ಲ. ಆದರೆ ತರ್ಕವಾದಿಯಂತೂ ಹೌದು. ತರ್ಕಿಸದೇ ಸತ್ಯವನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಹಾಗೂ ತನ್ನ ಅನುಭವಕ್ಕೆ ಬಾರದೇ ಇದ್ದರೂ, ಅದನ್ನೇ ನಂಬಿ ಅನುಸರಿಸುವುದು ಅಂಧವಿಶ್ವಾಸವೆಂದೇ ನನ್ನ ಮತ. ದೇವರು ಧರ್ಮ ಜಾತಿ ಕರ್ಮ ಮುಂತಾದ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ನಾವು ಅಂಧರಂತೆ ಯಾರದೋ ಅನುಭವಹೀನರ ಆಜ್ಞೆಯಂತೆ ಅನುಸರಿಸಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ರೀತಿ ತಪ್ಪೇ? ಎಂಬ ವಿಚಾರವು ತರ್ಕಬದ್ಧವಾಗಿ ವಿಮರ್ಶೆಯಾಗಿ, ಇದರಿಂದ ಯತಾರ್ಥ ಸತ್ಯವು ತೇಲಿ ಹೊರಬರುವುದರಿಂದ, ಅಂತಹ ವಿಮರ್ಶಾ ಸಹಿತವಾದ ಸತ್ಯವು ಒಂದೇ ಮಾನವಧರ್ಮದ ಉದಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿ, ಅಂತಹ ಮಾನವಧರ್ಮದತ್ತ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಒಂದಾಗಿ ಕೂಡಿ ಸಾಗೋಣ”.

ಸದಾಶಿವಯೋಗಿಯವರ ಚಿಂತನೆ ಮತ್ತು ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳ ಜತೆ, ಭಿನ್ನಮತದ ಜತೆ ಜಗಳ ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶವಿತ್ತು. ಅವರು ಬರೀ ಹೇಳುವ ಪ್ರವಚನಕಾರರಲ್ಲ. ಕೇಳಿ ಕಲಿಯಬಲ್ಲ ಜಿಜ್ಞಾಸು ಕೂಡ ಆಗಿದ್ದರು. ತರ್ಕದ ಮೂಲಕವೇ ಜಗತ್ತನ್ನು ನೋಡಬಯಸುವ ವೈಚಾರಿಕತೆ, ತಾಯಿಯಂತೆ ಪ್ರೀತಿಸುವ ಕರುಳುತನ, ಜನರ ನೋವಿಗೆ ಮಿಡಿವ ಮಾನವೀಯತೆಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಸದಾಶಿವಯೋಗಿ ನಾನು ಕಂಡ ಘನವ್ಯಕ್ತಿತ್ವಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರು. ನಿಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಈಡೇರದ ಆಸೆಯೇನಾದರೂ ಇದೆಯೇ ಎಂದೊಮ್ಮೆ ಕೇಳಿದೆ. ಅವರು ಹೇಳಿದರು: “ಎಲ್ಲ ಜಾತಿ ಧರ್ಮದ ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಸೇರಿಸಿಕೊಂಡು, ಪ್ರಶ್ನೆ ಮತ್ತು ತರ್ಕದ ಮೂಲಕ ಜಗತ್ತನ್ನು ಅರಿಯುವ ವಿಚಾರವಂತರನ್ನಾಗಿ ಬೆಳೆಸುವ ಒಂದು ಶಾಲೆ ತಗೀಬೇಕು ಅಂತ ಆಸೆಯಿತ್ತು ಕಂಡ್ರೀ. ಶಾಲೆ ಮಾಡಲು ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಈಗ ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಐತೆ. ನನಗೆ ಶಕ್ತಿಯಿಲ್ಲ”.

ಪಂಡಿತ ತಾರಾನಾಥರ ‘ಧರ್ಮಸಂಭವ’ವನ್ನು ನೆನಪಿಸುವ ಅವರ ‘ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಭಗವಂತರೆಷ್ಟು?’ ನವಕರ್ನಾಟಕದಿಂದ ಪ್ರಕಟವಾಗಿತ್ತು. ಆಗ ಅವರಿಗೆ ಸಂಪ್ರದಾಯವಾದಿಗಳು ‘ದೈವನಿಂದಕನಾದ ನೀನು ನರಕಕ್ಕೆ ಹೋಗುತ್ತೀಯಾ’ ಎಂದು ಶಾಪಹಾಕಿದ್ದರು. ಅದಕ್ಕೆ ಯೋಗಿಯವರು “ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಈಗ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿರುವ ಘನಘೋರ ನರಕಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮತ್ತೊಂದು ನರಕ ಎಲ್ಲೋ ಇದೆ ಎಂದು ನರಕ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾನು ನಂಬುವುದಿಲ್ಲ” ಎಂದು ಉತ್ತರಿಸಿದ್ದರು. ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್ ಜಗತ್ತಿನವರ ಸಂಕಟ ವಿಮೋಚನೆಗೆಂದು ಜನ್ಮತಳೆದಿರುವ ಸಂತರು, ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳೆಂಬಂತೆ ಪೋಸುಕೊಡುವ ಯೋಗವನ್ನು ಮಾರುಕಟ್ಟೆಯ ಸರಕಾಗಿಸಿರುವ ಯೋಗಿಗಳು, ಶಕ್ತಿರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಭ್ರಷ್ಟರನ್ನು ರಕ್ಷಿಸುವ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಾಯಕರು ಇರುವ ಸನ್ನಿವೇಶದಲ್ಲಿ, ಪಂಡಿತ ತಾರಾನಾಥ, ಮುಕುಂದೂರುಸ್ವಾಮಿ, ಸದಾಶಿವಯೋಗಿ ಮುಂತಾದ ಸಾಧಕರು ಮತ್ತು ಚಿಂತಕರು ನಿಜವಾಗಿ ಭಾರತದ ಅಂತಃಸಾಕ್ಷಿಗಳಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಾರೆ. ದೊಡ್ಡ ಬದುಕನ್ನು ಬದುಕಿದ ಸದಾಶಿವಯೋಗಿಗಳು ಎರಡು ವರ್ಷಗಳಿಂದಲೂ ಮೌನವ್ರತ ಧರಿಸಿದ್ದರು. ಆಹಾರವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡಿದ್ದರು. ದೇಹತ್ಯಾಗಕ್ಕೆ ಸಿದ್ಧರಾಗುತ್ತಿದ್ದರೋ ಎಂಬಂತೆ ಅವರ ವರ್ತನೆಯಿತ್ತು. ಹಾಗೆಯೇ ಆಯಿತು ಕೂಡ. ಅವರು ಈಚೆಗೆ (17.9.2021) ನಿಧನರಾದರು. ಅವರ ದೇಹತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದ ದಿನ, ಆಕಸ್ಮಿಕವೆಂಬಂತೆ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರ ಜನ್ಮದಿನವೂ ಆಗಿತ್ತು.

ಪ್ರೊ. ರಹಮತ್ ತರೀಕೆರೆ
ರಹಮತ್ ತರೀಕೆರೆ ಕನ್ನಡನಾಡಿನ ಖ್ಯಾತ ಚಿಂತಕರು. ನಾಥಪಂಥ, ಕರ್ನಾಟಕದ ಸೂಫಿಗಳು, ಗುರುಪಂಥಗಳು ಹೀಗೆ ನಾಡಿನ ಹಲವು ಬಹುತ್ವದ ಪಂಥಗಳು ಮತ್ತು ಸೌಹಾರ್ದ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ವಿಶೇಷ ಅಧ್ಯಯನಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಪುಸ್ತಕ ರಚಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಇವರ ವಿಮರ್ಶಾ ಸಂಕಲನ ’ಕತ್ತಿಯಂಚಿನ ದಾರಿ’ಗೆ ಕೇಂದ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಅಕಾಡೆಮಿ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯ ಗೌರವ ಸಂದಿದೆ

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ನಮ್ಮ ಚಪ್ಪಲಿ ಎತ್ತಲಷ್ಟೇ ಯೋಗ್ಯರು ಹೇಳಿಕೆ: ಭಾಷೆ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ ಎಂದ ಉಮಾಭಾರತಿ