‘ದ್ರಾವಿಡ ಚಳವಳಿ ಪಿತಾಮಹ ಪೆರಿಯಾರ್ ಮತ್ತು ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ..’; ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ವಿರುದ್ಧದ ಅವಿಸ್ಮರಣೀಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ನೂರು ವರ್ಷ

‘ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಜನರು ಒಂದಾಗಬೇಕು; ಅವರು ಇತರ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಹಾನಿ ಮಾಡದ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕು’

‘ನಾವು ಎಂದಾದರೂ ಒಬ್ಬ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಿಗೆ ಹಾನಿ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆಯೇ..? ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿದ್ದೇವೆಯೇ..? ಜಾತಿ ನಿರ್ಮೂಲನೆಯ ಮನವಿಯನ್ನು ವರ್ಗ-ದ್ವೇಷ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಾರದು’

-ಪೆರಿಯಾರ್ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ

——–

ಕೇರಳದ ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ದಲಿತ ಸಮುದಾಯ ಪ್ರವೇಶಕ್ಕಾಗಿ ನಡೆದ ‘ವೈಕಂ’ ಹೋರಾಟದ ನೆನಪಿಗೆ ಇದೇ ತಿಂಗಳ 12ರಂದು (ಡಿ.12) ತಮಿಳುನಾಡು ಸರ್ಕಾರ ಕೊಡಮಾಡುವ 2024ನೇ ಸಾಲಿನ ಚೊಚ್ಚಲ ‘ವೈಕಂ ಪ್ರಶಸ್ತಿ’ಯನ್ನು ಕನ್ನಡದ ಹಿರಿಯ ಸಾಹಿತಿ ದೇವನೂರ ಮಹಾದೇವ ಅವರು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದರು.

ಕೇರಳದ ವೈಕಂನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ‘ಪೆರಿಯಾರ್ ಸ್ಮಾರಕ ಮತ್ತು ಗ್ರಂಥಾಲಯವನ್ನು’ ಉದ್ಘಾಟಿಸಿದ ಬಳಿಕ, ದೇವನೂರ ಮಹಾದೇವ ಅವರಿಗೆ ತಮಿಳುನಾಡು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಎಂ.ಕೆ ಸ್ಟಾಲಿನ್‌ ಹಾಗೂ ಕೇರಳ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಪಿಣರಾಯಿ ವಿಜಯನ್ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪ್ರದಾನ ಮಾಡಿದರು.

ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ವಿರುದ್ಧದ ವೈಕಂ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ನೂರು ವರ್ಷವಾಗಿದ್ದರೆ, ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ದ್ರಾವಿಡ ನೆಲದ ಅಸ್ಮಿತೆಯಾಗಿರುವ ತಂದೆ ಪೆರಿಯಾರ್ ರಾಮಯಸ್ವಾಮಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಅಗಲಿ ಇಂದಿಗೆ (ಡಿ.24) ಐವತ್ತು ವರ್ಷಗಳಾಗಿವೆ.

1879ರ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 17ರಂದು ಕೊಯಮತ್ತೂರು ಜಿಲ್ಲೆ ಈರೋಡ್‌ನಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ಇ.ವಿ. ರಾಮಸ್ವಾಮಿ, 24 ಡಿಸೆಂಬರ್ 1973ರಂದು ತಮ್ಮ 94ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಿಧನರಾದರು. ತಮ್ಮ ಸುಧೀರ್ಘ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮೌಢ್ಯ ವಿರೋಧಿ, ಬ್ಯಾಹ್ಮಣ್ಯ ವಿರೋಧಿಯಾಗಿದ್ದ ಅವರು, ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಹಾಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿದವರು. ಹಿಂದಿ ವಿರೋಧಿ ಚಳವಳಿಯನ್ನು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸಿದವರು. ಅವರು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ನಿಧನರಾಗಿ 50 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿ, ಐವತ್ತೊಂದಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿರುವ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವರ ಕ್ರಾಂತಿಕಾರಿ ಜೀವನದ ಕುರಿತ ಹಲವು ಪದರಗಳಲ್ಲಿ, ಕೇರಳದ ಮಣ್ಣಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ‘ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ’ ಪ್ರಮುಖವಾದದ್ದು.

ಇ.ವಿ. ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ‘ಪೆರಿಯಾರ್’ ಆಗಿದ್ದು ಹೇಗೆ?

ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದ ಕುರಿತು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು, ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಜನಿಸಿದ ಇ.ವಿ. ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ‘ಪೆರಿಯಾರ್’ ಆಗಿದ್ದು ಹೇಗೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ. ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಎಂದರೆ ದೊಡ್ಡವರು ಎಂದರ್ಥ. ಇವಿ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಎಂಬ ನಿಜನಾಮಧೇಯದ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನ ಹೋರಾಟದ ಮೂಲಕ ಕ್ರಮೇಣ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ‘ಪೆರಿಯಾರ್’ ಆಗಿ ಬದಲಾದರು. ಈ ಹೆಸರನ್ನು ಜನರೇ ಅವರಿಗೆ ಇಟ್ಟದ್ದು. ಪೆರಿಯಾರ್ ಅಥವಾ ‘ತಂಥೈ ಪೆರಿಯಾರ್’ ಎಂದು ಪ್ರಸಿದ್ಧರಾಗಿರುವ ಈರೋಡ್ ವೆಂಕಟಪ್ಪ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಅವರು ಭಾರತದ ಪ್ರಮುಖ ವಿಮೋಚಕ ಮತ್ತು ದ್ರಾವಿಡ ಚಳವಳಿಯ ರಾಜಕಾರಣಿ.

ಅವರು ದೇಶದ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾಗದಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಚಳವಳಿ ಮತ್ತು ದ್ರಾವಿಡರ್ ಕಳಗಂ ಅನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಅವರನ್ನು ‘ದ್ರಾವಿಡ ಚಳವಳಿಯ ಪಿತಾಮಹ’ ಎಂದೂ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅವರು ತಮಿಳುನಾಡು ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಹಲವು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ್ಯದ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ, ಲಿಂಗ ತಾರತಮ್ಯ ಮತ್ತು ಜಾತಿ ಅಸಮಾನತೆಯ ವಿರುದ್ಧ ಬಂಡಾಯವೆದ್ದು, ಅದನ್ನು ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ತೊಡೆದುಹಾಕುವಲ್ಲಿ ಯಶಸ್ವಿಯಾದವರು.

ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪೂರ್ವದ ತಮಿಳುನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಚಳವಳಿಯನ್ನು ಪೆರಿಯಾರ್ ಆರಂಭಿಸಿದರು; ಈ ಹೋರಾಟವು ಆಗ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಸಮಕಾಲೀನ ಹಿಂದೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ನಾಶಪಡಿಸುವ, ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ದೇವರಿಲ್ಲದ ಹೊಸ, ತರ್ಕಬದ್ಧ ಸಮಾಜವನ್ನು ರಚಿಸುವ ಗುರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ ಸಾಮಾಜಿಕ ಚಳವಳಿಯಾಗಿತ್ತು.

‘ವೈಕಂ’ ಹೀರೋ ಪೆರಿಯಾರ್!

‘ವೈಕಂ’ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ತಮಿಳುನಾಡು ಸರ್ಕಾರ ದೇವನೂರ ಮಹಾದೇವ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಘೋಷಣೆ ಮಾಡಿದ ಬಳಿಕ ಹಲವರಿಗೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಗೊಂದಲಗಳಿದ್ದವು. ಕೇರಳ ರಾಜ್ಯದ ಊರಿನ ಹೆಸರಲ್ಲಿ ತಮಿಳುನಾಡು ಸರ್ಕಾರ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಕೊಡುತ್ತಿರುವುದು ಯಾಕೆ? ಕೇರಳದಲ್ಲೇ ಪ್ರಶಸ್ತಿ ಪ್ರದಾನ ಮಾಡಿದ್ದು ಯಾಕೆ ಎಂಬುದು ಹಲವರಿಗೆ ಕುತೂಹಲ ಮೂಡಿಸಿತ್ತು.

1924ರಲ್ಲಿ ತಿರುವಾಂಕೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹವನ್ನು ಇ.ವಿ. ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಮುನ್ನಡೆಸಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿ ತುಳಿತಕ್ಕೊಳಗಾದ ಸಮುದಾಯದ ಜನರು ದೇವಾಲಯದೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸುವುದನ್ನು ನಿಷೇಧಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಅಂದಿನ ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರಾಂತ್ಯದ ತಿರುವಾಂಕೂರು ಸರ್ಕಾರವು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಅಂತಹ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆಯನ್ನು ಸಡಿಲಿಸಿತು. ಜನರಿಗೆ ದೇವಾಲಯದೊಳಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಅವಕಾಶ ಮಾಡಿಕೊಟ್ಟಿತು. ಆದ್ದರಿಂದ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರಿಗೆ ‘ವೈಕಂ ಹೀರೋ’ ಎಂಬ ಬಿರುದನ್ನು ಜನರೇ ನೀಡಿದರು.

ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹಕ್ಕೆ 100 ವರ್ಷ

2024 ರಲ್ಲಿ, ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಜಾತಿ ಆಧಾರಿತ ತಾರತಮ್ಯವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ ಆಂದೋಲನವಾದ ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹವು 100 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿದೆ. ಉತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ನಡೆಸಿದ ‘ಚೌಡಾರ್ ಕೆರೆ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ’ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ, ದಕ್ಷಿಣದ ಭಾರತದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಅಷ್ಟೇ ಪ್ರಮುಖವಾದದ್ದು. ಮಾರ್ಚ್ 30, 1924 ಮತ್ತು ನವೆಂಬರ್ 23, 1925 ರ ನಡುವೆ ಕೊಟ್ಟಾಯಂನ ವೈಕೋಮ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಈ ಹೋರಾಟ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯ ವಿರುದ್ಧದ ಆರಂಭಿಕ ಅಹಿಂಸಾತ್ಮಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ.

ಸಾರ್ವಜನಿಕ ರಸ್ತೆಗಳು ಮತ್ತು ದೇವಾಲಯಗಳಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಪಡೆಯಲು ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರರಿಗೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಹೋರಾಟವಾಗಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಈ ಚಳುವಳಿಯು ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಕ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರಂತಹ ಪ್ರಮುಖ ನಾಯಕರಿಂದ ಒಳಗೊಳ್ಳುವಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ತ್ವರಿತವಾಗಿ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಗಮನವನ್ನು ಗಳಿಸಿತು.

ಮಾರ್ಚ್ 30, 1924 ರಂದು ತಿರುವಾಂಕೂರ್ (ಈಗ ಕೇರಳ) ವೈಕಂನಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಶಾಂತಿಯುತ  ಪ್ರತಿಭಟನೆಯಾಗಿದೆ. ವೈಕಂ ಮಹಾದೇವ ದೇವಸ್ಥಾನದ ಬಳಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ರಸ್ತೆಗಳಿಗೆ ‘ಕೆಳಜಾತಿ’ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಜನರಿಗೆ ಪ್ರವೇಶವನ್ನು ಕಲ್ಪಿಸುವುದು ಇದರ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿತ್ತು. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಜಾತಿ ಆಧಾರಿತ ನಿರ್ಬಂಧಗಳು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸ್ಥಳಗಳಿಗೆ ಪ್ರವೇಶ ಸೇರಿದಂತೆ ತಳಸಮುದಾಯಗಳಿಗೆ ಮೂಲಭೂತ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದವು.

ಏಪ್ರಿಲ್ 4, 1924 ರಂದು ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರ ಕುರೂರ್ ನೀಲಕಂದನ್ ನಂಬೂದರಿಪಾಡ್ ಅವರು ಇ.ವಿ. ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದು, ದಕ್ಷಿಣ ಕೇರಳದ ಪ್ರಶಾಂತವಾದ ದೇವಾಲಯದ ಪಟ್ಟಣವಾದ ವೈಕಂಗೆ ತಕ್ಷಣ ಬರುವಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡರು. ಇದು ಅಗತ್ಯವಿತ್ತೆ..? ಎಂದು ಪೆರಿಯಾರ್ ಕೇಳಿದರು. ಎರಡು ದಿನಗಳ ನಂತರ, ಅದೇ ವಿನಂತಿಯೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಸಂದೇಶವು ಪೆರಿಯಾರ್‌ಗೆ ತಲುಪಿತು. ಈ ಬಾರಿಯ ಪತ್ರ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಚಳವಳಿಯ ನಾಯಕರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬರಾದ ಜಾರ್ಜ್ ಜೋಸೆಫ್ ಅವರದ್ದು. ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ, ನಂಬೂದಿರಿಪಾಡ್ ಅವರ ಮತ್ತೊಂದು ಸಂದೇಶವು ಪೆರಿಯಾರ್‌ಗೆ ತಲುಪಿ, “ಸಾಮಾಜ ಸುಧಾರಕ ಜಾರ್ಜ್ ಜೋಸೆಫ್ ಅವರನ್ನು ಬಂಧಿಸಿದಾಗ ವೈಕಂನಲ್ಲಿ ಹದಗೆಡುತ್ತಿರುವ ಸನ್ನಿವೇಶ’ ವಿವರಿಸಿದರು. ಪೆರಿಯಾರ್ ಏಪ್ರಿಲ್ 13 ರಂದು ವೈಕಂ ತಲುಪಿದರು. ಮುಂದೆ ನಡೆದದ್ದು ಮಾತ್ರ ಇತಿಹಾಸ.

ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಕೇರಳದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ದಕ್ಷಿಣ ಭಾರತದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡಿದೆ. ಇದು ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ ಪ್ರಮುಖ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸುಧಾರಣಾ ಚಳುವಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ. ಈ ಹೋರಾಟವು ತುಳಿತಕ್ಕೊಳಗಾದ ಹಿಂದೂಗಳಿಗೆ ಸಮಾನ ಹಕ್ಕುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕಲು ಹೊರಟಿತು.

ಕೇರಳ ಪ್ರದೇಶ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಮಿತಿಯ ಸಕ್ರಿಯ ಬೆಂಬಲದೊಂದಿಗೆ ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಒಂದು ವಾರದೊಳಗೆ ಅದರ ಎಲ್ಲ ನಾಯಕರನ್ನು ಪೊಲೀಸರು ಬಂಧಿಸಿ ಜೈಲಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದ್ದರು. ಜಾರ್ಜ್ ಜೋಸೆಫ್, ಸಿ. ರಾಜಗೋಪಾಲಾಚಾರಿ ಅಂಥವರು ಗಾಂಧಿ ಅವರಿಂದ ಸಲಹೆ ಕೇಳಿದರು. ನಂತರ, ಅವರು ಸತ್ಯಾಗ್ರಹವನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸುವಂತೆ ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರಿಗೆ ಪತ್ರ ಬರೆದು ಮನವಿ ಮಾಡಿದ್ದರು.

ಆಗ ತಮಿಳುನಾಡು ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಮಿತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿದ್ದ ಪೆರಿಯಾರ್ ರಾಜಕೀಯ ಕೆಲಸಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ವೈಕಂ ತಲುಪುವ ಮೊದಲು ರಾಜಾಜಿ ಅವರಿಗೆ ತಾತ್ಕಾಲಿಕ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಹಸ್ತಾಂತರಿಸಿ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಧುಮುಕಿದರು. ಆ ದಿನದಿಂದ 1925ರ ವಿಜಯೋತ್ಸವದ ದಿನದವರೆಗೆ, ಅವರು ನಿರ್ಣಾಯಕ ಘಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಹೋರಾಟದ ನಾಯಕತ್ವ ವಹಿಸಿದ್ದರು.

ಸಂಪ್ರದಾಯವಾದಿಗಳು, ಪೊಲೀಸರ ದಬ್ಬಾಳಿಕೆಯಿಂದ ಉಂಟಾದ ಹಿಂಸೆ ಮತ್ತು ಅವಮಾನದ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಪೆರಿಯಾರ್ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದ ಅಧ್ಯಕ್ಷತೆ ವಹಿಸಿದ್ದರು. ಹಿಂಸಾಚಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಸಿಡಿದೆದ್ದರು. ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಜನರನ್ನು ಸಜ್ಜುಗೊಳಿಸುವ ಹಾಗೂ ಬೆಂಬಲವನ್ನು ಕ್ರೋಢೀಕರಿಸಲು, ಅವರು ವೈಕಂ ಮತ್ತು ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಹಳ್ಳಿಗಳಿಗೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರು. ಹಲವಾರು ಪಟ್ಟಣಗಳಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಭಾಷಣಗಳನ್ನು ಮಾಡಿ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಜನರನ್ನು ಸೆಳೆದರು.

ಕೇರಳದ ನಾಯಕರು ಸತ್ಯಾಗ್ರಹವನ್ನು ಅಖಿಲ ಭಾರತ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲು ಗಾಂಧಿಯವರ ಅನುಮತಿಯನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ, ‘ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಸ್ವಯಂಸೇವಕರು ಅದನ್ನು ಜೀವಂತವಾಗಿಡುತ್ತಾರೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದ ಗಾಂಧಿ, ತಮ್ಮ ನೇತೃತ್ವವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದರು.

ಪೆರಿಯಾರ್ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಜೀವನ

ಅವರು ತಮ್ಮ 19 ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ವಿವಾಹವಾದರು. ಕೇವಲ 5 ತಿಂಗಳ ನಂತರ ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ ಅವರ ಮೊದಲ ಪತ್ನಿ ನಾಗಮ್ಮಾಯಿ 1933 ರಲ್ಲಿ ನಿಧನರಾದರು. ಅವರು ಜುಲೈ 1948 ರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಎರಡನೇ ಪತ್ನಿ ಮಣಿಯಮ್ಮೈ ಅವರನ್ನು ಮರುಮದುವೆಯಾದರು. ಅವರು 1973 ರಲ್ಲಿ ಅವರ ಮರಣದ ನಂತರ ತಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದರು.

1929 ರಲ್ಲಿ ಚೆಂಗಲ್ಪಟ್ಟುವಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಮೊದಲ ಪ್ರಾಂತೀಯ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಹೆಸರಿನಿಂದ ನಾಯ್ಕರ್ ಎಂಬ ಜಾತಿ ಬಿರುದನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕುವ ನಿರ್ಧಾರವನ್ನು ಮಾಡಿದರು. ಅವರು ಕನ್ನಡ ಮತ್ತು ತಮಿಳು ಎರಡೂ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರವೀಣರಾಗಿದ್ದರು. ಐದು ವರ್ಷಗಳ ಕಾಲ ಶಾಲೆಗೆ ಹಾಜರಾದ ನಂತರ, ಅವರು 12 ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ತಂದೆಯ ವ್ಯಾಪಾರಕ್ಕೆ ಸೇರಿದರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಪ್ರವಚನ ನೀಡಲು ತಮಿಳು ವೈಷ್ಣವ ಗುರುಗಳನ್ನು ಆಗಾಗ್ಗೆ ಸ್ವಾಗತಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.

ಯುವಕನಾಗಿದ್ದಾಗ, ಅವರು ಹಿಂದೂ ಪುರಾಣ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿನ ವಿರೋಧಾಭಾಸಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಜನರು ಇತರರನ್ನು ಮೋಸಗೊಳಿಸಲು ಧರ್ಮವನ್ನು ಸಾಧನವಾಗಿ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಅವರು ನಂಬಿದ್ದರು ಮತ್ತು ಮೂಢನಂಬಿಕೆಗಳು ಮತ್ತು ಪುರೋಹಿತರ ವಿರುದ್ಧ ಜನರನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸುವುದು ತನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಎಂದು ಅವರು ಭಾವಿಸಿದರು.

ಜನರಿಗೆ ಪೆರಿಯಾರ್ ಸಂದೇಶ

ನಾನು , ಇವಿ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ , ದ್ರಾವಿಡ ಸಮಾಜವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸುವ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಮತ್ತು ಬಹಿರಂಗವಾಗಿ, ನನಗೆ ಸಂಭವಿಸುವ ಆಲೋಚನೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುತ್ತೇನೆ. ಇದರಿಂದ ಕೆಲವರಿಗೆ ಮುಜುಗರವಾಗಬಹುದು; ಕೆಲವರಿಗೆ ಇದು ಅಸಹ್ಯಕರವಾಗಿರಬಹುದು; ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಸಿಟ್ಟಿಗೆದ್ದಿರಬಹುದು; ಆದರೂ, ನಾನು ಹೇಳುವುದೆಲ್ಲವೂ ಸಾಬೀತಾದ ಸತ್ಯಗಳು ಮತ್ತು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.

ಇಂದಿನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ರಾಜರು ಅನಗತ್ಯರಾಗಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಅವರು ಜನರ ಸ್ವಾಭಿಮಾನಕ್ಕೆ ಕುಂದು ತರುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬುದು ನನ್ನ ಪರಿಗಣಿತ ಅಭಿಪ್ರಾಯವಾಗಿದೆ. ರಾಜರಲ್ಲದೆ, ಶ್ರೀಮಂತರು, ಭೂಮಾಲೀಕ ಶ್ರೀಮಂತರು, ವ್ಯಾಪಾರ ಮತ್ತು ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿಗಳು ಪರಾವಲಂಬಿಗಳಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಅವರನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಗುಂಪುಗಳು ಎಂದು ಹೇಳುವವನು ನಾನು.

ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲ ಜನರು ನನ್ನ ಇಚ್ಛೆಯಂತೆ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ಅಲ್ಲ. ಆದರೆ, ರಾಜಕೀಯದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಮಾನವೀಯ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ವಿಧಿಸಬೇಕು. ಯಾವುದೇ ಯುಗ ಅಥವಾ ಧರ್ಮವು ಸೂಚಿಸಿದ ನ್ಯಾಯವನ್ನು ವಿಧಿಸಬಾರದು ಎಂಬುದು ಅದು ನನ್ನ ಆಸೆ.

ನನ್ನ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ನಾನು ಯಾವತ್ತೂ ಪಕ್ಷದವನಲ್ಲ. ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ತತ್ವಗಳ ಮನುಷ್ಯ. ನನ್ನ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ವಿವೇಚನೆಯ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ, ನಾನು ಯಾವಾಗಲೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣೇತರ ಸರ್ಕಾರವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲು ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಿತನಾಗಿರುತ್ತೇನೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಯಾವುದೇ ಘನತೆ, ಅವಮಾನ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.

1925ರಿಂದಲೂ ಮೂಢನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ಮೂಲನೆ ಮಾಡಬೇಕು ಮತ್ತು ಜನರನ್ನು ವಿಚಾರವಾದಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕು ಎಂಬ ದೃಢವಾದ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಜೀವನದ ಕೊನೆಯವರೆಗೂ ನಾನು ಮತಕ್ಕಾಗಿ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಯಾವುದೇ ಕಡೆಯಿಂದ ಹೊಗಳಿಕೆಯ ಮಾತನ್ನೂ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದಿಲ್ಲ.

ನಾನು ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಧರ್ಮದಿಂದ ಬಹಿಷ್ಕಾರಕ್ಕೊಳಗಾದವನು. ನಾನು ನೋವು ಮತ್ತು ಖಾಸಗಿತನವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದ್ದೇನೆ; ನನ್ನ ಸ್ವಾಭಿಮಾನವನ್ನು ತ್ಯಾಗ ಮಾಡಿದೆ, ಸಚಿವಾಲಯದಲ್ಲಿ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದ್ದೇನೆ.

ನಾನು ಸೇರಿರುವ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಯಾವ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡಿದೆಯೋ ಆ ಪಕ್ಷವನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿದ್ದೇನೆ; ಕೆಟ್ಟದ್ದನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿದ್ದೇನೆ. ನಾನು ಯಾವುದೇ ಪಕ್ಷ ಅಧಿಕಾರದಲ್ಲಿದೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಬೆಂಬಲ ನೀಡಿಲ್ಲ.

ನಮ್ಮ ಜನರು ಮತ್ತು ಸಮಾಜವು ಇತರ ದೇಶಗಳಿಗೆ ಸರಿಸಮಾನವಾಗಿ ಪ್ರಗತಿಯಾಗಬೇಕು ಎಂಬುದಕ್ಕಾಗಿ ನಾನು ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೇನೆ. ಸಮಾಜದ ಹಿತದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ, ನಮ್ಮ ಜನರಿಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿರುವವರಿಗೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸುಧಾರಣೆಗಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ ನಿರ್ವಾಹಕರನ್ನು ನಾನು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಯಾರನ್ನೂ ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಬೆಂಬಲಿಸುವ ಅವಶ್ಯಕತೆ ನನಗಿಲ್ಲ. ಪರದೇಶಿಯಾದರೂ ನಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಧಃಪತನವನ್ನು ಹೋಗಲಾಡಿಸಲು ಶ್ರಮಿಸುವ, ನಮಗೆ ಒಳ್ಳೆಯದನ್ನು ಮಾಡುವ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸುವುದರಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಯಾವುದೇ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ.

ನನಗೆ (ರಾಜಕೀಯ) ವಾರಸುದಾರರಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ತತ್ವಗಳು ಮತ್ತು ಆಲೋಚನೆಗಳೆ ನನ್ನ ವಾರಸುದಾರರು. ನನ್ನ ವಾರಸುದಾರರು ತಾವಾಗಿಯೇ ವಿಕಸನಗೊಳ್ಳಬೇಕು.

ನರಕಯಾತನೆಯ ಜೀವನಕ್ಕಿಂತ ಘೋರವಾದ ಯಾತನೆಗಳನ್ನು ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ನಾನು ಜೀವಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದರೂ, ಅಲ್ಲಿ ನನ್ನನ್ನು ಮನುಷ್ಯ ಎಂದು ಗೌರವಿಸಿದರೆ ಮಾತ್ರ, ಜಾತಿಯಿಂದ ತುಂಬಿದ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕಿಂತ ಆಹ್ಲಾದಕರ ಜೀವನವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಗಾಂಧೀಜಿ ಹೇಳಿದರು: ‘ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರು ಬಾವಿಯಿಂದ ನೀರು ಸೇದುವುದನ್ನು ತಡೆಯುವುದಾದರೆ ಅವರಿಗಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಬಾವಿಗಳನ್ನು ತೋಡಲಿ; ಅವರನ್ನು ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ ಬಿಡದಿದ್ದರೆ ಅವರಿಗಾಗಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ದೇವಾಲಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಲಿ. ಆಗ ನಾನು ಹೇಳಿದೆ: ‘ಅವರು ಬಾವಿಯಿಂದ ನೀರು ಸೇದಲಾರರು ಎಂಬ ಘೋರ ಅವಮಾನಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಮಾಡದಿದ್ದರೆ, ಅವರು ಬಾಯಾರಿಕೆಯಿಂದ ಸಾಯಲಿ. ಈ ಅವನತಿಯಿಂದ ಅವರನ್ನು ಮುಕ್ತಗೊಳಿಸಬೇಕು ಎಂಬುದು ಅವರ ಜೀವ ಉಳಿಸಲು ನೀರಿನ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಿಂತ ಮುಖ್ಯವಾಗಿದೆ.

ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ನಾವು ಇನ್ನೂ ಎಷ್ಟು ಕಾಲ ‘ಶೂದ್ರರಾಗಿ’ ಉಳಿಯಬೇಕು ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಸಂತತಿಯನ್ನು ‘ಶೂದ್ರರು’ ಆಗಲು ಬಿಡುತ್ತೇವೆ? ಈ ವಿಜ್ಞಾನದ ಯುಗದಲ್ಲಿ, ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ಈ ಪೀಳಿಗೆಯಲ್ಲಾದರೂ, ನಮ್ಮ ದುಷ್ಪರಿಣಾಮಗಳಿಲ್ಲದ ಮಾನವ ಘನತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ನಾವು ಏನನ್ನಾದರೂ ಮಾಡಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಇದಕ್ಕಿಂತ ಉದಾತ್ತವಾದ ಕಾರ್ಯ ನಮಗೆ ಬೇಕೇ? ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಾನು ನನ್ನ ಇಡೀ ಜೀವನವನ್ನು ಈ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ ಮೀಸಲಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ; ಯಾವುದೇ ವಿಕೃತತೆ ಅಥವಾ ದ್ವೇಷದಿಂದಲ್ಲ.

ಕೆಲವರು ಜಾತಿ ನಿರ್ಮೂಲನೆಯನ್ನು ಕೋಮುವಾದ, ಮತ್ತು ಉನ್ನತ ಜಾತಿಗಳ ದ್ವೇಷ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ನಾವು ಕೋಮುವಾದಿಗಳೇ? ನಾವು ಎಂದಾದರೂ ಒಬ್ಬ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಿಗೆ ಹಾನಿ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆಯೇ ಅಥವಾ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಬೆಂಕಿ ಹಚ್ಚಿದ್ದೇವೆಯೇ? ಜಾತಿ ನಿರ್ಮೂಲನೆಯ ಮನವಿಯನ್ನು ವರ್ಗ-ದ್ವೇಷ ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಬಾರದು.

ತುಳಿತಕ್ಕೊಳಗಾದ ಮತ್ತು ಹಿಂದುಳಿದ ಜನರು- ದುಡಿಯುವವರು, ಕೂಲಿಗಳು, ಬಡವರನ್ನು ಪ್ರಾಣಿಗಳಂತೆ ನಡೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವವರು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನೋವುಂಟುಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಈ ವಿಷಾದಕರ ದೃಷ್ಟಿಯ ಜನರನ್ನು ಸಮಾನರನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುವುದರ ಮೂಲಕ ಮಾತ್ರ ತೆಗೆದುಹಾಕಬಹುದು.

ನನಗೆ ಅರವತ್ತು ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಮೇಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದರೂ, ನನ್ನ ಭಾವನೆಗಳು ವಯಸ್ಸಾಗಿಲ್ಲ, ಕೇವಲ ಯುವಕರೊಂದಿಗಿನ ನನ್ನ ಸಂಪರ್ಕದಿಂದಾಗಿ. ಏನನ್ನೂ ಮಾಡಲು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಎಂದಿಗೂ ಒಲವು ತೋರದ ವಿಷಯ. ವಿಶ್ರಾಂತಿ ಮತ್ತು ಬೇಸರ ನನಗೆ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ.

ಪ್ರಪಂಚದಾದ್ಯಂತ ಜನರು ಒಂದಾಗಬೇಕು. ಅವರು ಇತರ ಜೀವಿಗಳಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಹಾನಿ ಮಾಡದ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಹೊಂದಿರಬೇಕು. ಅಸೂಯೆ, ಕಾಳಜಿ, ಮೋಸ, ದ್ವೇಷ ಮತ್ತು ದುಃಖದಿಂದ ಮುಕ್ತವಾದ ಶಾಂತಿಯುತ ಜೀವನಕ್ಕಾಗಿ ಸಾಧನಗಳನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಬೇಕು. ಇದು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಹಾರೈಕೆ.

ನನ್ನ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಸೀಮಿತವಾಗಿದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿದೆ. ಆದರೆ, ಮಾನವೀಯತೆಯ ಮೇಲಿನ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿ ಮಿತಿಯಿಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ನಾನು ನನ್ನ ಸ್ಥಾನ ಮತ್ತು ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಮೀರಿದ ಕ್ರಿಯೆ ಮತ್ತು ಉಚ್ಚಾರಣೆಗೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸಲ್ಪಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ.

ನಾನು ನಿಸ್ವಾರ್ಥ ಎಂದು ಭಾವಿಸಬೇಡಿ. ನಾನು ತುಂಬಾ ಅತ್ಯಾಸಕ್ತಿಯ ವ್ಯಕ್ತಿ. ನನ್ನ ಆಸೆ ಮತ್ತು ಸ್ವಾರ್ಥವು ಮಿತಿಯಿಲ್ಲ; ನಾನು ದ್ರಾವಿಡ ಸಮಾಜದ ಕಲ್ಯಾಣವನ್ನು ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಕಲ್ಯಾಣವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತೇನೆ ಮತ್ತು ನಾನು ಆ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಶ್ರಮಿಸುತ್ತೇನೆ. ನ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಬೇರೇನೂ ಅಲ್ಲ, ಇದೇ ನನ್ನ ಸಮರ್ಥನೆ.

ಪೆರಿಯಾರ್ ಪ್ರಯಾಣದ ಒಂದು ನೋಟ

1879- ಈರೋಡ್ ವೆಂಕಟಪ್ಪ ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಜನನ
1919- ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸೇರಿದರು
1920- ಮದ್ರಾಸ್ ಪ್ರಾಂತೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಸಮಿತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರಾಗಿ ಆಯ್ಕೆ.
1924- ವೈಕಂ ಸತ್ಯಾಗ್ರಹದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದರು
1925- ಭಾರತೀಯ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್‌ಗೆ ರಾಜೀನಾಮೆ ನೀಡಿ ಸ್ವಾಭಿಮಾನ ಚಳವಳಿಯನ್ನು ರೂಪಿಸಿದರು.
1929-32- ಪೆರಿಯಾರ್ ಯುರೋಪ್ ಮತ್ತು ಸೋವಿಯತ್ ಯೂನಿಯನ್ ಪ್ರವಾಸ ಮಾಡಿದರು
1939- ರಾಮಸ್ವಾಮಿ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಪಕ್ಷದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾದರು
1940- ಹಿಂದಿ ಹೇರಿಕೆಯನ್ನು ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಿ ವಿರೋಧಿಸಿದರು.
1953- ಗಣೇಶನ ವಿಗ್ರಹಗಳನ್ನು ಒಡೆದರು
1973- 94ನೇ ವಯಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಿಧನರಾದರು

ಅವರ ಪ್ರಕಟಣೆಗಳು:

1925 – ಕುಡಿಅರಸು ತಮಿಳು ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯನ್ನು ಸ್ಥಾಪಿಸಿದರು
1928 – “ದಂಗೆ” ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಮ್ಯಾಗಜೀನ್ ಅನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಯಿತು.
1930 – “ಕುಟುಂಬ ಯೋಜನೆ” ಕುರಿತು ಪುಸ್ತಕವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸಿದರು
1933 – ‘ಪುರಟ್ಚಿ’ ಅಂದರೆ ಕ್ರಾಂತಿ ಪುಸ್ತಕದ ಪ್ರಕಟಣೆ
1934 – 1934 ರಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ವಾರಪತ್ರಿಕೆ ‘ಪಗುತರಿವು’ (ವೈಚಾರಿಕತೆ) ಪ್ರಕಟಿಸಲಾಯಿತು
1950 ರಲ್ಲಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಪುಸ್ತಕ ಪೊನ್ಮೊಝಿಗಲ್ (ಸುವರ್ಣ ಹೇಳಿಕೆಗಳು) ಪ್ರಕಟಣೆಗಾಗಿ ಸೆರೆವಾಸ ಅನುಭವಿಸಿದರು.
“ಉನ್ಮೈ (ಸತ್ಯ) ತಮಿಳು ದ್ವೈಮಾಸಿಕವನ್ನು 1970 ರಲ್ಲಿ ಅವರು ತಿರುಚಿರಾಪಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಮೊದಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು.
2022 ರಲ್ಲಿ, ಡಿಎಂಕೆ ಸರ್ಕಾರವು ಪೆರಿಯಾರ್ ಅವರ ಕೃತಿಗಳನ್ನು 21 ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಭಾಷಾಂತರಿಸಲು ನಿರ್ಧರಿಸಿತು.