ಸಾಹಿತಿಯ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕಗೊಳಿಸಿ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವ ಅಪಾಯ

ಹಲವು ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸರ್ವಾಧಿಕಾರಿ ಧೋರಣೆಯ ಸರ್ಕಾರಗಳು ತಲೆಎತ್ತುತ್ತಿರುವ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ, ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಓದುಗರನ್ನು ಕಂಡುಕೊಂಡು ಹೆಚ್ಚೆಚ್ಚು ಓದಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವ ಲೇಖಕ ಜಾರ್ಜ್ ಆರ್ವೆಲ್. ಅವರ ಒಂದು ಪ್ರಖ್ಯಾತ ಪ್ರಬಂಧ ’ನಾನೇಕೆ ಬರೆಯುತ್ತೇನೆ’ವಿನಲ್ಲಿ ಬರಹಗಾರನ/ಬರೆವಣಿಗೆಯಲ್ಲಿ ಅಡಕವಾಗಿರುವ ರಾಜಕೀಯ ಉದ್ದೇಶದ ಬಗ್ಗೆ ಹೀಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ – “ರಾಜಕೀಯ ಉದ್ದೇಶ: ’ರಾಜಕೀಯ’ ಎನ್ನುವ ಪದವನ್ನು ಕಲ್ಪನೆಗೆ ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಮಟ್ಟದ ಅವಕಾಶ ಇದೆಯೋ ಆ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಬಳಸುತ್ತಿರುವುದು. ಜಗತ್ತನ್ನು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ದಿಕ್ಕಿನೆಡೆಗೆ ಹೋಗವಂತೆ ಮಾಡುವ ಬಯಕೆ, ತಾವು ಯಾವ ರೀತಿಯ ಸಮಾಜವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೋ ಅದರೆಡೆಗೆ ಜನರ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಬದಲಿಸುವಂತೆ ಮಾಡವುದು. ಮತ್ತೆ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಯಾವ ಪುಸ್ತಕವೂ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಪಾತದಿಂದ ಮುಕ್ತಿ ಹೊಂದಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಕಲೆಗೂ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೂ ಸುತರಾಂ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಅಭಿಪ್ರಾಯವೇ ಒಂದು ರಾಜಕೀಯ ಧೋರಣೆ”.

ಹಲವು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ಘಟನೆಗಳಿಗೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಜ್ಞಾನಶಾಖೆಗಳ ಚಿಂತಕರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಪಡೆಯುವ ಜೊತೆಗೆ ಆ ವಿದ್ಯಮಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಸಾಹಿತಿಗಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನೂ ಗುರುತಿಸಿ ಚರ್ಚಿಸುವುದು ಲೋಕಾರೂಢಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದುಬಂದಿದೆ. ಕರ್ನಾಟಕದ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಈ ಲೋಕಾರೂಢಿಗೆ ಹೆಚ್ಚೇ ಮಹತ್ವ ಇದೆ. ಯಾವುದೇ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ರಾಜಕೀಯ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟುಗಳ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತಿಗಳು ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಿರುವ, ಆ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟುಗಳಿಗೆ ತಮ್ಮ ಅಧ್ಯಯನದ ಮಿತಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಹಾರ ನೀಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿರುವ ಹಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ನೀಡಬಹುದು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದಿಂದ ಹಿಡಿದು, ಕರ್ನಾಟಕ ಏಕೀಕರಣ, ಗೋಕಾಕ್ ಚಳವಳಿ, ಕೋಮು ಸೌಹಾರ್ದ ಚಳವಳಿಗಳು, ದೇಶದೆಲ್ಲೆಡೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಬಹುತ್ವ ವಿರೋಧಿ ಸಂಘಟನೆಗಳ ವಿರುದ್ಧ ತಿಳಿವಳಿಕೆ – ಹೀಗೆ ಹಲವು ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತಿಗಳು ರಚನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿರುವ ಉದಾಹರಣೆಗಳಿವೆ.

ರಾಜಕೀಯ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟುಗಳಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಂತಹ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆಯೂ ಪ್ರತಿರೋಧದ ಧ್ವನಿ ಎತ್ತಿದ, ಸೃಜನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆವಣಿಗೆ ಮಾಡಿರುವ ಹಲವು ಸಾಹಿತಿಗಳು ಇದ್ದಾರೆ. ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ರಾಜಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡು, ಪ್ರಭುತ್ವದ ಪ್ರಪೊಗಾಂಡಾಗಳ ಭಾಗವಾಗಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚಿಸುವ ಕವಿಪುಂಗವರೂ ಸಾಹಿತ್ಯ ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿಲಿಂದಲೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಈಗಲೂ ಮುಂದುವರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಬರಹಗಾರ/ಬರೆವಣಿಗೆ ಈ ಕೆಲವು ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲದೆ ಬೇರೆ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನೂ ಅಲಂಕರಿಸಿರಬಹುದು. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ, ಹಲವು ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ನಡುವೆ ಸಾಹಿತ್ಯ ಮತ್ತು ಸಾಹಿತಿಗಳು ಇಂದಿಗೂ ಪ್ರಭಾವಿಗಳಾಗಿ ಮುಂದುವರೆದಿರುವುದು, ಅವರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಗಂಭೀರವಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿ ಚರ್ಚಿಸುವುದು ಮುಂದುವರೆದಿದೆ. ಸಾಹಿತ್ಯದ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಒಂದು ಮಟ್ಟದ ಪ್ರಭಾವ ಇದ್ದೇಇದೆ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆದ ವಾರ ಇಬ್ಬರು ಬರಹಗಾರರ ಟಿಪ್ಪಣಿಗಳು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆಗೆ ಗ್ರಾಸವಾದವು.

ತಮ್ಮ ರೋಚಕ ಕಥನ ನಿರೂಪಣೆಯ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ದೊಡ್ಡ ಪ್ರಮಾಣದ ಓದುಗರನ್ನು ದೊರಕಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಕನ್ನಡದ ಜನಪ್ರಿಯ ಸಾಹಿತಿ ಎಸ್ ಎಲ್ ಭೈರಪ್ಪನವರ ಸಂದರ್ಶನದ ಒಂದು ತುಣುಕು ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಾಲತಾಣಗಳಲ್ಲಿ ಹರಿದಾಡಿತು. ’ಕೊರೊನಾ ಬಂದು ಒಳ್ಳೆಯದಾಯಿತು, ಕೆಲವರ ದರ್ಪ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ- ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಇದು ಶಾಪ ಅನ್ನುವವರಿದ್ದಾರೆ, ನಿಮಗೆ ಏನನ್ನಿಸುತ್ತದೆ’ ಅನ್ನುವ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ, ಭೈರಪ್ಪನವರು ’ಹೂವು ತರಕಾರಿ ಬೆಲೆ ಏರಿಸಿ ನಮಗೆ ಮಾರುತ್ತಾರೆ. ಕೂಲಿ ಜಾಸ್ತಿ ಮಾಡಿರುವುದರಿಂದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಲ್ಲಿ ರಿಪೇರಿ ಮಾಡಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಜನರ ಅಹಂಕಾರ ಇಳಿದಿದೆ ಅಂತೀರೋ ಹೆಚ್ಚಿದೆ ಅಂತೀರೋ’ (ಅವರ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತವಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಬರೆಯಲಾಗಿದೆ) ಎನ್ನುವ ಬಹಳ ಅಸೂಕ್ಷ್ಮದ ಉತ್ತರ ಓದಿದವರಿಗೆ, ಭೈರಪ್ಪನವರ ಕೆಲವಾದರೂ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಿಕೊಂಡಿರುವ ಮತ್ತು ಅವುಗಳಲ್ಲಿನ ’ರಾಜಕೀಯ ಅಜೆಂಡಾದ’ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಅರಿವಿದ್ದರೆ ಅಚ್ಚರಿ ಅಥವಾ ಅಘಾತ ತಂದಿರಲಾರದು.

ಅದು ಪ್ರಸ್ತುತ ಪ್ರಭುತ್ವದ ಅಸಮರ್ಥತೆಯನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಹಾಕಲು ಅದರ ಸಮರ್ಥಕನೊಬ್ಬನ ರಾಜಕೀಯ ಎಂದು ತಟ್ಟನೆ ಹೊಳೆಯುತ್ತದೆ ಕೂಡ. ತಮ್ಮ ಕೆಲವು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕಗೊಳಿಸಿ ಬಡವರನ್ನು ಹಂಗಿಸುವ ಇಂತಹ ಮಾತುಗಳು ಅವರನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟು ಓದುವವರಲ್ಲಿ ಕೆಲವರಿಗಾದರೂ ಚಿಂತನೆಗೆ ಹಚ್ಚೀತೇ? ಕೊರೊನಾ ಪಿಡುಗಿನಿಂದ ಮತ್ತು ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಅಸಮರ್ಥತೆಯಿಂದ ಮೂರಾಬಟ್ಟೆಯಾಗಿರುವ ಬಡವರ ಬದುಕಿನ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಮಟ್ಟದ ಸಂವೇದನೆ ಹೊಂದಿರದ ಬರಹಗಾರನೊಬ್ಬ ಇನ್ನೆಂತಹ ಒಳ್ಳೆಯ ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚಿಸಿಯಾನು ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಅವರ ನೆಚ್ಚಿನ ಓದುಗರಿಗೆ ಮೂಡಬಹುದೇ? ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಧಾರ್ಮಿಕವಾದದ ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತು ’ಬಲಪಂಥೀಯ’ ರಾಜಕೀಯ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ವಕ್ತಾರನಂತೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವ ಅವರ ಸಾಹಿತ್ಯ, ಸಮ ಸಮಾಜವನ್ನು ಗೇಲಿ ಮಾಡುವ, ಪುರುಷಾಧಿಪತ್ಯವನ್ನು ವಿಜೃಂಭಿಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಇರುವುದರಿಂದ ಅದು ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಮಾರಕ ಎಂಬ ಅಂಶ ಗೊತ್ತಾಗಲು ಅವರ ಈ ಮೇಲಿನ ಮಾತುಗಳು ಪ್ರಚೋದಿಸಲಿವೆಯೇ? ಇಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ, ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಸಾಹಿತಿಯು ಅಧಿಕಾರ ಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುವ ಮತ್ತು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರ ಒಳಿತಿನ ’ಒಟ್ಟಾರೆ’ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಬೇಕು ಎಂಬ ಅಪೇಕ್ಷೆ ಬರಹಗಾರರ ಬರೆಹಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಫಲಿಸದಿದ್ದರೆ ಓದುಗರು ಎಚ್ಚರಗೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿರುವುದಂತೂ ಅತ್ಯಗತ್ಯ.

ಇದರ ಜೊತೆಗೆ, ಕನ್ನಡ ಕಥಾ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಿರುವ ಅಬ್ದುಲ ರಶೀದ್ ಅವರ ಟಿಪ್ಪಣಿ ಕೂಡ ದೊಡ್ಡಮಟ್ಟದ ಚರ್ಚೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಲೇಖಕರೇ ಬರೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಅವರು ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನದ ಮತಾಂಧ ತಾಲಿಬಾನಿಗಳನ್ನು ಕ್ರಿಟಿಸೈಸ್ ಮಾಡಿ ಬರೆದಾಗ, ಕೆಲವರು ಈ ದೇಶದ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತರ ಕೋಮುವಾದದ ಬಗ್ಗೆ ಬರೆಯುವುದಕ್ಕೆ ಆಗ್ರಹಿಸಿರುವುದು ಅವರಿಗೆ ಕಿರಿಕಿರಿಯುಂಟುಮಾಡಿದೆ. ಮೊದಲೇ ಚರ್ಚಿಸಿದಂತೆ, ಸಾಹಿತಿಗಳಿಂದ ಜನರಿಗೆ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಹೆಚ್ಚು. ಅವರು ಒಂದು ಮಟ್ಟದ ಪ್ರಭಾವಿಗಳಾಗಿರುವುದರಿಂದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಅವರು ನೀಡುವ ಪರಿಹಾರಗಳು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಚಾರ ಪಡೆಯಬಲ್ಲವು ಎಂಬ ನಿರೀಕ್ಷೆಯೂ ಸೇರಿರುತ್ತದೆ.

ಮುಂದುವರೆದು ಲೇಖಕರು, ಯಾವುದೇ ಮತಧರ್ಮದ ಕೋಮುವಾದವನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿಕೊಳ್ಳದೆ ಹೋದರೂ, ಧರ್ಮದ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಲೀ ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಲೀ ತಾವು ಹೆಚ್ಚು ತಾರತಮ್ಯ ಅನುಭವಿಸದೇ ಇರುವ ತಮ್ಮ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅನುಭವವನ್ನು ಸಾರ್ವತ್ರೀಕರಿಸುವ ಟೋನ್ ತಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮುಲ್ಲಾಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿ ಬದುಕಿದರೆ ಬದುಕೆಲ್ಲವೂ ಸುಂದರ ಎಂಬಂತಹ ನಿಲುವನ್ನು ಪ್ರಕಟಿಸುತ್ತಾರೆ. ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕೋಮುವಾದ ಮತ್ತು ಬಹುಧರ್ಮೀಯ ನ್ಯಾಶನಲಿಸಂ ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಕುರುಡಾಗುತ್ತಾರೆ.

ಈ ದಿನಕ್ಕೂ ಹೆಸರು, ಬಣ್ಣ, ಜಾತಿ, ಲಿಂಗ ಮುಂತಾದ ಕಾರಣಗಳಿಗಾಗಿ ತಾರತಮ್ಯ ಅನುಭವಿಸಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿರುವವರಿಗೆ ರಶೀದ್ ಅವರ ಟಿಪ್ಪಣಿಯ ಮಾತುಗಳು ಸಾಂತ್ವನ ಹೇಳುವುದಿಲ್ಲ. ರಶೀದ್ ಅವರ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕಗೊಳಿಸಿರುವುದರ ವಿರುದ್ಧದ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಹಲವು ನಿವೇದಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ ಕೂಡ. ಆದರೆ ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸುಲಲಿತ ಎನ್ನುವಂತೆ ಧ್ವನಿಸುವ ರಶೀದ್ ಅವರ ವಾದ, ಇಂದು ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರುವ ಏಕಮುಖದ ನ್ಯಾಷನಲಿಸಂಅನ್ನು ಮತ್ತು ಅದು ತಂದೊಡ್ಡುತ್ತಿರುವ ಅಪಾಯಗಳನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಅವರಿಗೆ ಆಗದಿರುವ ಕಥೆಯನ್ನು ಕೂಡ ಹೇಳುತ್ತಿದೆ. ಇವತ್ತು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಧಾರ್ಮಿಕ ಪಂಗಡಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಆದರೆ ಬೇರೆ ಹಲವು ಕಾರಣಗಳಿಗೆ ನಾಸ್ತಿಕರಾಗಿರುವವರು ಮತ್ತು ಧರ್ಮವನ್ನು-ಅದರ ಸುತ್ತಲಿನ ಆಚರಣೆಗಳನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿ ಆಧುನಿಕ ಪೋಷಾಕಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುವವರು ಕೂಡ ಇಂದಿನ ಭಾರತದ ಬಲಪಂಥೀಯ ಹೈಪರ್ ನ್ಯಾಷಲಿಸಂ ಜೊತೆಗೆ ಗುರುತಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.

ನಮ್ಮ ವಿವೇಕ, ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯನ್ನು ತೊರೆಯುವುದರಿಂದ ಇವತ್ತಿನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರ ಸಿಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಊಹೆಯನ್ನು ದಾಟಿ ಎಷ್ಟೋ ಮುಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗಿದೆ. ಧಾರ್ಮಿಕತೆಯನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವುದೊಂದೇ, ಹಲವು ಅಸ್ಮಿತೆಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಜನರನ್ನು ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಕಾಣಬೇಕಾದ, ಬಹುತ್ವವನ್ನು ಆಚರಿಸಬೇಕಾದ, ತಮಗಿಂತಲೂ ಕಡಿಮೆ ಸವಲತ್ತು ಉಳ್ಳವರ ಬಗ್ಗೆ ಸಂವೇದನೆ-ಆದರಗಳನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಪಾಠಗಳನ್ನು ಕಲಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಬಹುತ್ವವನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸುವುದರೊಂದಿಗೆ, ಈ ನೆಲಕ್ಕೆ ಒಂದು ಧರ್ಮದ ಮೂಲವನ್ನು ಆರೋಪಿಸಿ ಉಳಿದವರನ್ನು ಶತ್ರುಗಳಂತೆ ಕಲ್ಪಿಸಿ ಕಾಣುವಂತೆ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುತ್ತಿರುವ ವಿದ್ಯಮಾನ ರಶೀದ್
ಅವರಿಗೆ ಏಕೆ ಕಾಣದೆ ಹೋಗಿದೆ ತಿಳಿಯುತ್ತಿಲ್ಲ. ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನ ಧರ್ಮವನ್ನು ಆಚರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಕ್ಕೆ ಸಂವಿಧಾನ ಅವಕಾಶ ನೀಡಿರುವುದು ಇಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯವಾಗಬೇಕಲ್ಲವೇ? ಇಂತಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಲೇಖಕನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಮೂಲವನ್ನು ತಿಳಿದು ಅದಕ್ಕೆ ಸೃಜನಶೀಲ ಅಥವಾ ಸಂಶೋಧನಾತ್ಮಕ ಪರಿಹಾರಗಳನ್ನು ನೀಡುವುದಾಗಿರಬೇಕೇ ಹೊರತು ತನ್ನ ಅನುಭವಗಳೆ ಸತ್ಯ ಮತ್ತು ಅಂತಿಮ ಎಂಬ ನಂಬಿಕೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುವುದಲ್ಲ. ತನ್ನ ಟಿಪ್ಪಣಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಗೆ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸಿಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡರೂ, ಲೇಖಕನ ಮಾತುಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಇರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.

ತಾವು ಲಕ್ಷದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡಿರುವ ರಶೀದ್ ಅವರು, ಸದ್ಯ ಆ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಉದ್ಭವಿಸಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಗೆ, ಕೆಲವು ಮಾಧ್ಯಮಗಳ ಮೇಲೆ ತಪ್ಪು ಹೊರಿಸಿ, ಎರಡೂ ಕಡೆಯ ತಾಲಿಬಾನಿಗಳಿಂದ ಸಮಸ್ಯೆ ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಿದೆಯೆಂದೂ, ಉಳಿದಂತೆ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಿದೆ ಎಂದು ಬಿಂಬಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದು ಕೂಡ, ವೈಯಕ್ತಿಕ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ತಮಗಿರುವ ಸೌಖ್ಯವನ್ನು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕಗೊಳಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಅಲ್ಲವೇ? ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರಫುಲ್ ಖೋಡಾ ಪಟೇಲ್ ಎಂಬ ಆಡಳಿತಾಧಿಕಾರಿ ಸೃಷ್ಟಿಸಿರುವ ಭೀತಿಗೆ ಅರ್ಥವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದು ಷರಾ ಬರೆದುಬಿಟ್ಟರೆ ಹಾಗಾದರೆ? ಈ ಹಿಂದೆ ಡಿಯು-ದಮನ್ ಮತ್ತು ದಾದ್ರಾ ಹವೇಲಿ ಕೇಂದ್ರಾಡಳಿತ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ಅಶಾಂತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದ್ದ ಪ್ರಫುಲ್ ಖೋಡಾ ಪಟೇಲ್ ತಾವು ಆಡಳಿತಾಧಿಕಾರಿಯಾಗಿ ಲಕ್ಷದ್ವೀಪಕ್ಕೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣವೇ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ನಿರ್ಧಾರಗಳು ಅಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಜನರಿಗೆ ಮಾರಕವಾಗಿದ್ದವು ಎಂಬ ಅಂಶ ರಶೀದ್ ಅವರಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗದೇ ಹೋಯಿತೇ? ಮುಸ್ಲಿಂ ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಹಿಂದುತ್ವ ಅಜೆಂಡಾವನ್ನು ಮೊಳಗಿಸುವ ಸಲುವಾಗಿ ಮಕ್ಕಳ ಬಿಸಿಯೂಟದಲ್ಲಿ ಮಾಂಸಾಹಾರವನ್ನು ತಡೆಯುವ ಆಡಳಿತ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಆದೇಶದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಸಮಸ್ಯೆ, ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇದು ವ್ಯಾಪಕವಾಗಿರುವ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಒಂದು ಭಾಗ ಎಂಬುದು ಲೇಖಕರಿಗೆ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲವೇ? ಈಗ ಹೈಕೋರ್ಟ್ ಆ ಆದೇಶಕ್ಕೆ ತಡೆ ನೀಡಿದೆ. ಲಕ್ಷದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ಜನರನ್ನು ವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳದೆ ಇಂತಹ ಏಕಪಕ್ಷೀಯ ಮಾರಕ ನಿರ್ಧಾರಗಳ ಹಿಂದೆ ಇರುವ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಇಂದು ದೇಶದಾದ್ಯಂತ ಇರುವ ಅಸಹನೆಯನ್ನು ಬಿಂಬಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಕಥೆಗಾರ ರಶೀದ್ ಹೇಗೆ ಗಮನಿಸದೆ ಹೋದರು?

ಇನ್ನು ಬೀಫ್ ಬಗ್ಗೆ ಇಡೀ ದೇಶದಲ್ಲಿ ಆಗುತ್ತಿರುವ ಗಲಾಟೆಗಳು, ಜೈಶ್ರೀರಾಮ್ ಘೋಷಣೆ ಹೇಳುವಂತೆ ಕೊಡುವ ಕಿರುಕುಳಗಳು, ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲೇ ಹಲವೆಡೆ ’ಲವ್ ಜಿಹಾದ್’ ಎಂಬ ಕಪೋಲಕಲ್ಪಿತ ರಾಜಕೀಯ ಸಾಧನವನ್ನು ಬಳಸಿ ಎರಡು ಕೋಮಿನ ಪ್ರೇಮಿಗಳು ಇದ್ದ ಕಡೆಯೆಲ್ಲ ಮಾರಲ್ ಪೊಲೀಸಿಂಗ್ ಮಾಡುವವರು – ಹೀಗೆ ಅನಿಷ್ಟದ ಪಟ್ಟಿ ಹೇಳುತ್ತಾ ಹೋಗಬಹುದು. ಈ ಅನಿಷ್ಟಗಳಿಗೆ ಒಬ್ಬ ಅಲ್ಪಸಂಖ್ಯಾತ ಸಮುದಾಯಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ಕೋಮಿನವರು ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದು ಕೂಡ ಸರಿಯಾದುದಲ್ಲ.
ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಜೀವನ ಸುಗಮವಾಗಿರುವುದರಿಂದ, ತಮ್ಮ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬದುಕಿಬಿಟ್ಟರೆ ಎಲ್ಲವೂ ಸುಂದರ-ರಮಣೀಯ ಎಂಬಂತೆ ಜಗತ್ತನ್ನು ಅರ್ಥೈಸುವುದನ್ನ ಒಳ್ಳೆಯ ಬರಹಗಾರರಿಂದ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.

ಕೋಟಗಾನಹಳ್ಳಿ ರಾಮಯ್ಯನವರು ಮುಖ್ಯ ಸಂಪಾದಕರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿರುವ ’ತಲಪರಿಗೆ’ (ಜೀವನದಿಯ ಜಾಡು ಹಿಡಿದು – ಅಸ್ಪೃಶ್ಯಲೋಕದಲ್ಲೊಂದು ಪಯಣ) ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ, ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರ ಉಚ್ಚನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಮುಖ್ಯನ್ಯಾಯಾಧೀಶರಾಗಿ ಸೇವೆ ಸಲ್ಲಿಸಿ ನಿವೃತ್ತರಾಗಿದ್ದ ಜಸ್ಟಿಸ್ ಎಂ ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಅವರ ಸಂದರ್ಶನವೊಂದಿದೆ. ತಾವು ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದ್ದರೂ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ತಮಗೆ ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆ ಸಿಗದ ಬಗ್ಗೆ ಅವರು ಆ ಸಂದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದು ಮಟ್ಟದ ಪ್ರಿವಿಲೆಜ್ ಇದ್ದೇ ಇರತ್ತೆ. ಹಾಗಿದ್ದರೂ ದಲಿತರೆಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಮನೆ ಸಿಗುವುದು ಅವರಿಗೆ ಕಷ್ಟವಾಗಿದ್ದರೆ, ಅಂತಹ ಯಾವುದೇ ಪ್ರಿವಿಲೆಜ್ ಇಲ್ಲದ ಜನರಿಗೆ ದಿನನಿತ್ಯ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಉಂಟಾಗುವ ತಾರತಮ್ಯಗಳನ್ನು ಅಂದಾಜು ಮಾಡುವುದಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟವಾಗಬಾರದು. ಅದು ಈ ದಿನಕ್ಕೂ ಅವ್ಯಾಹತವಾಗಿ ಮುಂದುವರೆದಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಮುಚ್ಚುಮರೆಯೇನಲ್ಲ. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಪ್ರಿವಿಲೆಜ್ ಬದುಕಿನಿಂದ ಸಿಕ್ಕಿರುವ ಸೌಲಭ್ಯ ಮತ್ತು ಶೋಷಣೆರಹಿತ ಬದುಕನ್ನು ಸಾರ್ವತ್ರಿಕಗೊಳಿಸುವುದು ಎಷ್ಟು ದೊಡ್ಡ ಸಮಸ್ಯೆಯಾದೀತಲ್ಲವೇ? ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಮ್ಮ ತಿಳಿವಳಿಕೆಗಾಗಿ ಹಲವು ಮಾರ್ಗಗಳು ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತವೆ. ಆದರೆ ಶೋಷಣೆಯ ಪಿರಮಿಡ್‌ನಲ್ಲಿ ತಮಗಿಂತಲೂ ಕೆಳಗಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಅಲ್ಲಗಳಯುವ, ಅವರ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವ, ಅಧಿಕಾರ ಕೇಂದ್ರಗಳ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಫಲಿಸುವ ಓದು ಬರಹ ಸಾಮಾಜಿಕವಾಗಿ ಒಳಿತಿನ ಫಲ ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ.

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: ಇತಿಹಾಸ ಮತ್ತು ಪ್ರಸ್ತುತದ ಹಲವು ’ಹಾರರ್‌’ಗಳ ನಡುವೆ ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ನಾವು!