ಕೋವಿಡ್ ಇಡೀ ಜಗತ್ತನ್ನೇ ಅಲುಗಾಡಿಸಿಬಿಟ್ಟಿತು. ಅದರಲ್ಲೂ ಭಾರತದಂತಹ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಶೀಲ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಬಡವರನ್ನು ಪಾತಾಳಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿಬಿಟ್ಟಿತು. (ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅಂಬಾನಿ ಅದಾನಿಗಳು ತಮ್ಮ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ನೂರ್ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ). 2020-21ರ ಎರಡು ಕೋವಿಡ್ ಅಲೆಗಳೂ ಸಹ ಅತಿಕೆಟ್ಟ ಸ್ವಪ್ನವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿದವು. ಹೆಚ್ಚುವರಿ ಸಂಪಾದನೆ ಮಾಡಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿದ್ದ ಶ್ರೀಮಂತರು ಮತ್ತು ಮೇಲ್‌ಮಧ್ಯಮ ವರ್ಗದವರು Stay Home Stay Safe ಎಂದು ಬಿಟ್ಟಿ ಉಪದೇಶ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದರು. ದಿನಗೂಲಿ ನೌಕರರು ಮತ್ತು ಬಡವರು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡರೆ ಒಪ್ಪತ್ತು ಊಟವನ್ನಾದರೂ ತಿನ್ನುವುದು ಹೇಗೆ ಎಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇಂತಹ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಸರ್ಕಾರ ಮಾರ್ಚ್ 25ರಂದು ದೇಶಾದ್ಯಂತ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್ ಮಾಡಿಯೇಬಿಟ್ಟಿತು. ಯಥಾಪ್ರಕಾರ ಮೇಲ್ಜಾತಿ-ಮೇಲ್ವರ್ಗಗಳು ’ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತರ’ ಎಂದು ಬೊಬ್ಬೆ ಹೊಡೆದರು. ಅದು ಅವರ ಡಿಎನ್‌ಎ ಸ್ವಭಾವವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ನಿಜದಲ್ಲಿ ಕೋವಿಡ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ’ದೈಹಿಕ ಅಂತರ’ವನ್ನು ಮಾತ್ರ ಕಾಪಾಡಬೇಕಿತ್ತು. ’ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತರ’ವು ಮಾನಸಿಕ ಅಂತರವನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡುಬಿಡುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಮೇಲ್ಜಾತಿಜಾತಿವಾದಿ ಮನಸ್ಸುಗಳಿಗೆ ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ ಹಾಗೂ ದೈಹಿಕವಾಗಿಯೂ ಇತರೆ ಜಾತಿಯವರೊಂದಿಗೆ ಅಂತರ ಕಾಯ್ದುಕೊಳ್ಳುವುದು ವಿಕೃತ ಆನಂದ ನೀಡುವುದರಿಂದ ಎಲ್ಲರೂ ’ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತರ’ ಎಂಬ ಪದವನ್ನೇ ಬಳಸಿದರು ಹಾಗೂ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡಿದರು. ಈ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯರ ನಡುವಿನ ದೈಹಿಕ ಸಂಪರ್ಕ ಕಡಿಮೆಯಾಗುವುದರಿಂದ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಆಚರಣೆಯ ಮೇಲೆ ಆಧಾರವಾಗಿರುವ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳೂ ಕಡಿಮೆ ಆಗುತ್ತವೆ ಎಂದು ಭಾವಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಭಾರತದ ಜಾತಿವಾದಿಗಳ ವಿಕೃತ ಮನಸ್ಸು ಉಮೇಶ್‌ರೆಡ್ಡಿಯನ್ನೂ ನಾಚಿಸುವಂತಹದ್ದಾಗಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿಯೂ ದಲಿತರ ಮೇಲೆ ಹಿಂದೂ ಮೇಲ್ಜಾತಿಗಳು ನಡೆಸಿರುವ ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳಾಗಿವೆ.
ಭಾರತದ Dalit Human Rights Defenders Network ಎಂಬ ಸಂಸ್ಥೆಯು ‘No lockdown on Caste Atrocities’ ಎಂಬ ನೈಜ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ವರದಿ ಮಾಡಿದೆ. ಇದರಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಏಳು ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಕೋವಿಡ್ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಡೆದ 60 ದೌರ್ಜನ್ಯಗಳನ್ನು ಪಟ್ಟಿ ಮಾಡಿದೆ. ಒಂದೊಂದೂ ಭೀಕರ ಮತ್ತು ಹಿಂದೂ ಮೇಲ್ಜಾತಿಗಳ ಅಸಹ್ಯ ಕೃತ್ಯಗಳನ್ನು ಬಯಲುಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ದಲಿತರ ಮೇಲಿನ 10 ದೌರ್ಜನ್ಯ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಮುಂದಿನ ಸಂಚಿಕೆಯ ಲಾಕ್‌ಡೌನ್ ಫೈಲ್ಸ್‌ನಲ್ಲಿ ವರದಿ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದನ್ನು ವರದಿ ಮಾಡುವ ಉದ್ದೇಶ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಹಿಂದೂ ಮೇಲ್ಜಾತಿಗಳ ಮನ ಪರಿವರ್ತಿಸುವುದಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ’ಹಿಂದೂ ನಾವೆಲ್ಲ ಒಂದೂ’ ಎನ್ನುತ್ತಿರುವ ದಲಿತರ ಅಂಧಕಾರವನ್ನು ಕಳಚುವುದಾಗಿದೆ.
ಅಂದು 2020 ಜುಲೈ 16. ಅದಾಗಲೇ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿತ್ತು. 27 ವರ್ಷದ ಪಿಂಟುಗಲ್ಚಾರ್‌ನನ್ನು ಆರು ಜನರಿದ್ದ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರ ಗುಂಪು ಅವನ ಮನೆಯಿಂದ ಎಳೆದೊಯ್ದಿತು. ಅವನು ಸಹಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಅಂಗಲಾಚುತ್ತಿದ್ದರೂ ಆತನ ಕುಟುಂಬ ಅಸಹಾಯಕತೆಯಿಂದ ಅವನ ಚೀರಾಟವನ್ನು ಕಣ್ಬಿಟ್ಟು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಆ ಆರು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳು ಪಿಂಟುವಿನ ಮೇಲೆ ಕಳ್ಳತನದ ಆರೋಪ ಹೊರಿಸಿದ್ದರು.
ಪಿಂಟು ಹತಾಶೆಯಿಂದಲೇ ಆರೋಪವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸಿದನು. ನಿಜ ಅಪರಾಧಿಗಳನ್ನು ಪತ್ತೆಹಚ್ಚಲು ಮತ್ತು ಅವನ ತಪ್ಪಿಲ್ಲವೆಂದು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಲು ಗ್ರಾಮದ ಸಿಸಿಟಿವಿ ದೃಶ್ಯಾವಳಿಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸುವಂತೆ ಜನಸಮೂಹವನ್ನು ಬೇಡಿಕೊಂಡನು. ಅವನು ಬಲಶಾಲಿಯಾಗಿದ್ದನಾದರೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಯುವಕರು ಮಹಿಂದ್ರಾ ಬೊಲೆರೊಗೆ ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿ ವೇಗವಾಗಿ ಓಡಿಸುತ್ತಾ ಆತನನ್ನು ನಿತ್ರಾಣಗೊಳಿಸಿದರು. ಆ ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಸುತ್ತಮುತ್ತಲಿನ ಜನರು ಪಿಂಟುವಿನ ಚೀರಾಟವನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಲೇ ಇದ್ದರು. ಆದರೆ ಯಾರೂ ಅವನ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಧಾವಿಸಲಿಲ್ಲ. ಭಯ ಅವರೆಲ್ಲರನ್ನೂ ದೂರವಿರಿಸಿತ್ತು. ಪಿಂಟು ತಾಯಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದನು. ಅವನ ವಯಸ್ಸಾದ ತಂದೆ ಮತ್ತು ಕುಟುಂಬ ಆ ಭಯಾನಕ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಉಸಿರು ಬಿಗಿಹಿಡಿದು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಯುವಕರು ತಮ್ಮ ಪ್ರತೀಕಾರವನ್ನು ತೀರಿಸಿಕೊಂಡ ನಂತರ ತಮ್ಮ ಮಗ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಗಾಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಮರಳುತ್ತಾನೆಂದು ಆಶಿಸುತ್ತಿದ್ದರು.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: ಮಾತು ಮರೆತ ಭಾರತ-26; ಪಾಯಲ್ ತಡ್ವಿ ಫೈಲ್: ವೈದ್ಯಳಾಗುವ ಕನಸು ಹೊತ್ತವಳನ್ನ ಸ್ಮಶಾನಕ್ಕೆ ಕಳಿಸಿದರು
ಜುಲೈ 17ರಂದು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎಂದಿನಂತೆ ಪಿಂಟುವಿನ ತಂಗಿ ಸೀಮಾ ನೀರುತರಲು ಹೊರಟಾಗ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದ ಬಳಿ ಭಾರೀ ಜನಸಮೂಹ ನೆರೆದಿರುವುದನ್ನು ಗಮನಿಸಿದಳು. ಅವಳ ಎದೆಬಡಿತ ಹೆಚ್ಚಾಯಿತು. ಓಡಿ ಜನಸಂದಣಿಯ ನಡುವೆ ತೂರಿ ನೋಡಿದಳು. ರಕ್ತಸಿಕ್ತವಾದ ಗಾಯಗಳೊಂದಿಗೆ ಬೆತ್ತಲಾಗಿ ಅವಳ ಅಣ್ಣ ಹೆಣವಾಗಿ ಬಿದ್ದಿದ್ದ.
ಸ್ವಲ್ಪವೂ ತಡಮಾಡದೆ ಮನೆಗೆ ಓಡಿಬಂದಳು. ತಂದೆ ಕಂಗಾಲಾದರು. ಆ ಕುಟುಂಬ ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ಧೈರ್ಯಶಾಲಿ ಮಗನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿರಲಿಲ್ಲ. ಇದ್ದ ಏಕೈಕ ಅನ್ನದಾತನನ್ನು ಸಹ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿತ್ತು. COVID-19 ಸಾಂಕ್ರಾಮಿಕ ರೋಗದಿಂದಾಗಿ ಕಾರ್ಖಾನೆಗಳು, ಕೆಲಸಗಳು ಸ್ಥಗಿತಗೊಂಡು ವಿವಿಧ ನಗರಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವನ ಅಣ್ಣಂದಿರು ಊರಿಗೆ ಮರಳಿದ್ದರು. ಹಾಗಾಗಿ ಆ ಮನೆಗೆ ಪಿಂಟು, ಇದ್ದ ಏಕೈಕ ದಿಕ್ಕಾಗಿದ್ದನು.
ಪಿಂಟು ಒಬ್ಬ ಧೈರ್ಯಶಾಲಿ. ತನ್ನ ಹಳ್ಳಿ ರಾವಿಯಲ್ಲಿ ಸದಾ ಮಾನವ ಹಕ್ಕುಗಳಿಗಾಗಿ ಹೋರಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಹೆಮ್ಮೆಯ ದಲಿತ ಯುವಕ. ಈ ಹಳ್ಳಿ ಗುಜರಾತಿನ ಬಯಲು ಸೀಮೆಯ ಗಡಿಭಾಗದ ಬಾಣಸ್ಕಂಟ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಧನೇರಾ ತಾಲೂಕಿನಲ್ಲಿದೆ. ಇದು ಗುಜರಾತಿನ ಪರಿಧಿಯ ಒಳಗಿದ್ದು ರಾಜಸ್ಥಾನದ ಗಡಿಯಿಂದ ಹತ್ತು ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರದಲ್ಲಿದೆ. ಈ ಪ್ರದೇಶವು ದೇಶದ ಇತರ ದೂರದ ಗ್ರಾಮೀಣ ಭಾಗಗಳಂತೆ ದಲಿತರ ವಿರುದ್ಧದ ಭೀಕರ ಹಿಂಸಾಚಾರ ಪ್ರಕರಣಗಳಿಗೆ ಕುಖ್ಯಾತಿಯಾಗಿದೆ.
ರಾವಿ ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು ನಾಲ್ಕುನೂರ ಐವತ್ಮೂರು ಕುಟುಂಬಗಳಿವೆ. ಸಾಮಾಜಿಕ ಶ್ರೇಣಿಯಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜಾತಿ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ ಹೊಂದಿದೆ. ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು, ದಲಿತರು, ರಾಬರಿ (ಕುರುಬ) ಮತ್ತು ಕೋಲಿ (OBC) ಎಂಬ ನಾಲ್ಕು ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದಾರೆ ಹಾಗೂ ಬಲಾಢ್ಯರಾಗಿದ್ದಾರೆ.
ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಹೆಚ್ಚಿನ ಕೃಷಿ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ದಲಿತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಕೃಷಿ ಮತ್ತು ದಿನಗೂಲಿ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಅವರ ಮೇಲೆ ಅತಿಯಾಗಿ ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿವೆ. ಕಳೆದ ನಾಲ್ಕು ದಶಕಗಳಿಂದಲೂ ರಾವಿ ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯ್ತಿ ಕೇವಲ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಅಧ್ಯಕ್ಷರನ್ನೇ ಹೊಂದಿದೆ. ಪ್ರಸ್ತುತ ಅಧ್ಯಕ್ಷೆ ಮಾಯಾಬೆನ್ ಆಗಿದ್ದರೂ ಭಾರತದ ಸಹಜ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಂತೆ ಆಕೆಯ ಗಂಡ ಹಂಸರಾಜ್ ಪುರೋಹಿತನೇ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾನೆ. ಈ ಪುರೋಹಿತನೇ ಪಿಂಟು ಕೊಲೆ ಪ್ರಕರಣದ ಪ್ರಮುಖ ಆರೋಪಿ.
ಗುಜರಾತಿನ ಉಳಿದ ಭಾಗಗಳಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಈ ಗಡಿಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ಸಾಕ್ಷರತೆಯ ಪ್ರಮಾಣ ಕಡಿಮೆ ಇದೆ. ಗುಜರಾತಿನ ಸಾಕ್ಷರತಾ ಪ್ರಮಾಣ ಶೇ.78ಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ದಲಿತರದ್ದು ಕೇವಲ ಶೇ.57. ಆದರೂ, ಕೆಲವು ದಲಿತ ಕುಟುಂಬಗಳು ಶಾಲೆಗೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಿರುವುದು ಮೇಲ್ಜಾತಿಗಳ ಅಸಹನೆಗೆ ಕಾರಣಗಳಲ್ಲೊಂದು. ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿರುವ ದಲಿತರಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 70 ಕುಟುಂಬಗಳು ಚಮ್ಮಾರರದ್ದು. ತಲಾ ಹತ್ತು ಕುಟುಂಬಗಳು ತುರಿ ಬಾರೋಟ್ ಹಾಗೂ ಗರೋಡಾಗಳದ್ದಾಗಿದೆ (ಇವರು ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಪಂಗಡಕ್ಕೆ ಸೇರುತ್ತಾರೆ). ಪಿಂಟುವಿನ ಕುಟುಂಬ ಚಮ್ಮಾರ್ ಜಾತಿಗೆ ಸೇರಿದ್ದಾಗಿದೆ. ಉಳಿದ ದಲಿತರಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಚಮ್ಮಾರ್ ಜಾತಿ ಅತ್ಯಂತ ದುರ್ಬಲವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಸದಾ ನಿಂದನೆಯನ್ನು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿರುತ್ತದೆ.
’ಪಿಂಟು’ ಈ ಬ್ರಾಹ್ಮಣ ಜಾತಿಯ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವಿರುವ ಗ್ರಾಮದ ಆಡಳಿತವನ್ನು ಹಲವಾರು ಬಾರಿ ಹಲವು ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದನು. ಗ್ರಾಮದ ಕೆರೆಯ ಒಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಕಟ್ಟೆ ನಿರ್ಮಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಇನ್ನೊಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ ದಲಿತ ಕುಟುಂಬಗಳ ಮನೆಗಳಿಗೆ ನೀರು ನುಗ್ಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇತ್ತು. ಇದರ ವಿರುದ್ಧ ಅವನು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಹೋರಾಡುತ್ತಿದ್ದನು. ಪ್ರತಿ ವರ್ಷದ ಮಳೆಗಾಲದಲ್ಲಿ ದಲಿತರು ಪ್ರವಾಹದ ಭೀತಿಯಿಂದ ಬದುಕುವಂತಾಗಿತ್ತು. ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿಗೆ ಪದೇಪದೇ ಮನವಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದರು ಸಹ ಕಟ್ಟೆಯನ್ನು ಕಿಂಚಿತ್ತೂ ಅಲುಗಾಡಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅದೆಷ್ಟೇ ಬೆದರಿಕೆ ಒಡ್ಡಿದರೂ ಪಿಂಟು ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿಗೆ ತಲೆಬಾಗಲಿಲ್ಲ. ಈ ವಿಚಾರದಲ್ಲಿ ಅವರ ವಿರುದ್ಧ ಸವಾಲು ಹಾಕುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಅವನು ಕೈಗೆತ್ತಿಕೊಂಡ ವಿಚಾರ ಇದೊಂದೇ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ದಲಿತರಿಗೆ ಕುಡಿಯುವ ನೀರಿನ ಸೌಲಭ್ಯವೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಹಲವು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಸಮಸ್ಯೆ ಮುಂದುವರಿದೇ ಇತ್ತು. ಗ್ರಾಮದಲ್ಲಿ ದಲಿತರಿಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ನೀರಿನ ತೊಟ್ಟಿ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಟ್ಟರೂ ಬ್ರಾಹ್ಮಣನಾದ ವಾಟರ್‌ಮ್ಯಾನ್ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಟ್ಯಾಂಕ್ ತುಂಬಿಸುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಈ ವಿಷಯ ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿ ನ್ಯಾಯಕ್ಕಾಗಿ ಪಿಂಟು ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯಿತಿಯ ಮೊರೆ ಹೋಗಿದ್ದನು.
ಪಿಂಟುವಿನ ಪ್ರತಿಭಟನೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗದ ಕಾರಣ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರು ಹಂಸರಾಜ್ ಪುರೋಹಿತನ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಳು ಪ್ರಕರಣವೊಂದನ್ನು ಪಿಂಟುವಿನ ಮೇಲೆ ಆರೋಪಿಸುವ ಸಂಚು ರೂಪಿಸಿದರು.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: ಮಾತು ಮರೆತ ಭಾರತ-25; ಅರಿಯೂರು ಫೈಲ್: ಹಿಂದೂಗಳ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ’ದಲಿತರೆಂದಿಗೂ ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲ’
ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ 16ರ ರಾತ್ರಿ ಅವನ ಮೇಲೆ 15 ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆ ಗ್ರಾಮದ ಅಂಗಡಿಯೊಂದರಲ್ಲಿ ನಡೆದಿದ್ದ ಕಳ್ಳತನವನ್ನು ಆರೋಪಿಸಿ ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ತನಿಖೆ ಮಾಡುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿ ಮನೆಯಿಂದ ಎಳೆದೊಯ್ದಿದ್ದರು. ರಾತ್ರಿಯಿಡೀ ಚಿತ್ರಹಿಂಸೆ ನೀಡಿ, ಕೊಂದು ಮರುದಿನ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಸ್ಥಳೀಯ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಆತನ ದೇಹವನ್ನು ಎಸೆದುಹೋಗಿದ್ದರು.
ಹತ್ಯೆಯ ಸುದ್ದಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕರ ಗಮನಕ್ಕೆ ಬಂದ ತಕ್ಷಣ ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಎಚ್ಚೆತ್ತುಕೊಂಡರು. ಹೆಚ್‌ಡಿಆರ್‌ಸಿ ಮತ್ತು ದಲಿತ ಸಂಘಟನೆಯ ತಂಡವು ಪಿಂಟುವಿನ ಕುಟುಂಬವನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಲು ತೆರಳಿತು. ಈ ಭೇಟಿಯು ಕುಟುಂಬದ ವಿಶ್ವಾಸವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಿತು ಮತ್ತು ಪೊಲೀಸ್ ದೂರು ನೀಡುವಂತಾಯಿತು. ನಂತರ ಎಫ್‌ಐಆರ್‌ಅನ್ನು ಧನೇರಾ ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯಲ್ಲಿ ದಾಖಲಿಸಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು.
ಎಫ್‌ಐಆರ್ ದಾಖಲಿಸಿದ ಬಳಿಕ ಹಂಸರಾಜ್ ಪುರೋಹಿತ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಆರು ಮಂದಿ ಆರೋಪಿಗಳನ್ನು ಬಂಧಿಸಲಾಯಿತು. ಆದಾಗ್ಯೂ, ನ್ಯಾಯಕ್ಕಾಗಿನ ಹೋರಾಟ ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆರೋಪಿಗಳ ಅಪರಾಧ ನಿರ್ಣಯವು ದೀರ್ಘಾವಧಿಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿದ್ದು, ಇದು ನಿರಂತರ ಪ್ರಯತ್ನ ಮತ್ತು ಪ್ರಕರಣದ ನಿರಂತರ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಣೆಯ ಅಗತ್ಯವಿರುತ್ತದೆ.
ಒಂದೆಡೆ ಪಿಂಟುವಿಗೆ ನ್ಯಾಯ ದೊರಕಿಸಿಕೊಡಲು ಹೋರಾಟ ನಡೆಯಬೇಕಿದೆ. ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ ಪಿಂಟು ದಲಿತ ಸಮುದಾಯಗಳ ಯಾವ ಸಮಸ್ಯೆಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡಿದನೋ ಆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳೆಲ್ಲವೂ ಮೇಲ್ಜಾತಿಗಳೆಸಗಿದ ಈ ಕೊಲೆಯಿಂದ ಮುಚ್ಚಿ ಹೋಗದಂತೆಯೂ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿದೆ.
